Τελικά σε αυτή την πόλη πρέπει να είσαι ή παπάς παπάς ή
ζευγάς ζευγάς που λέει και ο πάνσοφος λαός μας. Δεν εξηγείται αλλιώς. Πρέπει
είτε να εκφράζεις τους μεν είτε τους δε. Είτε να είσαι μαζί τους είτε εναντίον
τους. Να ασπάζεσαι τα ιδανικά και τα πιστεύω τους τυφλά, ακόμα και αν οι
πράξεις τους είναι ενάντιες στα ιδανικά που θέλουν να πιστεύουν. Σε αυτή την
πόλη πρέπει να ακολουθείς κάποιους που συντάσσονται κάτω από μια ιδέα ένα
ιδανικό, αλλιώς κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς. Και αν δεν θέλω να ακολουθώ τυφλά
μια ιδέα αλλά απλά να την ασπάζομαι χωρίς να την εκμαυλίζω με τις πράξεις μου,
τότε τί γίνεται;
Γιατί από την στιγμή που μια ιδέα ή ένα ιδανικό ακολουθείται
τυφλά και εγωιστικά χωρίς κριτική σκέψη και σύνεση, τότε χάνει το αρχικό της
νόημα και καταλήγει μειωμένη σε κλίμακα και αξία, επιφέροντας μάλιστα αρκετές
φορές το αντίθετο αποτέλεσμα. Δυστυχώς τις τελευταίες μέρες τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην πόλη μας απέδειξαν ακριβώς αυτό. Διότι δυστυχώς η πόλη μας διαθέτει αρκετούς που
πάσχουν από Παρωπιδισμό (βλέπε παρακάτω για ορισμό). Που στο όνομα κάποιας
ιδέας ή ενός ιδανικού, κατευθυνόμενοι από τον εγωισμό τους και τα προσωπικά
τους συμφέροντα προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτοί έχουν δίκιο και οι άλλοι
άδικο. Με αυτό τον τρόπο ωστόσο που επιλέγουν να εκφραστούν μειώνουν την υπόσταση
του ιδανικού που πρεσβεύουν σε σημείο που αυτό ίσως να φέρνει το αντίθετο
αποτέλεσμα από εκείνο για το οποίο δημιουργήθηκε.
Παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Τομ
Ρόμπινς, Ο Τρυποκάρυδος. Νομίζω ότι είναι επίκαιρο (πάντα πρέπει να ήταν) και
άκρως ψυχαναλυτικό!
Αν αναγνωρίσετε τον εαυτό σας μην το πάρετε προσωπικά. Όταν
το πρωτοδιάβασα, τον δικό μου εαυτό αναγνώρισα πρώτο πρώτο.
Εξάλλου το κείμενο είναι γραμμένο με χιούμορ.
Υπάρχει μια ιδιαίτερα απεχθής και απελπιστικά κοινή ασθένεια
που λέγεται παρωπιδισμός και που προκαλεί τόσα κακά που θα έπρεπε να βρίσκεται
πάνω πάνω στον κατάλογο ασθενειών του Διεθνούς Οργανισμού Υγείας.
Ο παρωπιδισμός είναι μια ασθένεια όπου η αντίληψη περιορίζεται
από την άγνοια και διαστρεβλώνεται από τα συμφέροντα. Προκαλείται από ένα
μύκητα του οπτικού, που πολλαπλασιάζεται όταν ο εγκέφαλος είναι λιγότερο
δραστήριος από τον εγωισμό. Παρουσιάζει επιπλοκές όταν εκτίθεται στην πολιτική.
Όταν μια καλή ιδέα υποχρεώνεται να περάσει μέσα απ΄τα φίλτρα
και τα κομπρεσέρ ενός κοινού παρωπιδισμού, όχι μόνο βγαίνει σε μειωμένη κλίμακα
και αξία, αλλά η καινούργια δειγματική της υπόσταση φέρνει το αντίθετο ακριβώς
αποτέλεσμα από ‘κείνο για το οποίο δημιουργήθηκε.
