ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΖΟΣ
Δελτίο Τύπου της 19/11/2011
ΓΙΑ ΤΑ ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ
Ποιος κρύβει την αλήθεια της «3ης Κυριακής του Νοέμβρη»;
«Για να μάθεις την αλήθεια πρέπει πρώτα να μάθεις ποιος την κρύβει». Με το σύνθημα αυτό κυκλοφόρησε πριν μερικά χρόνια ένα μυθιστόρημα για το τροχαίο έγκλημα (με θύμα ένα δεκάχρονο
παιδί που εγκαταλείφθηκε αβοήθητο) και διαδόθηκε η κινηματογραφική ταινία που βασίστηκε σε αυτό. Θα μιλήσουμε πιο κάτω γι’ αυτά, στο πλαίσιο αυτού του σημειώματός μας για την «Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων».
παιδί που εγκαταλείφθηκε αβοήθητο) και διαδόθηκε η κινηματογραφική ταινία που βασίστηκε σε αυτό. Θα μιλήσουμε πιο κάτω γι’ αυτά, στο πλαίσιο αυτού του σημειώματός μας για την «Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων».
Ας ερωτήσουμε πρώτα εδώ αν η «Δημόσια Πρέβεζα», που ανέχεται την καταστολή και το έγκλημα του αυτοκινήτου στους δρόμους και στους πεζόδρομους, στις πλατείες και στα πεζοδρόμια, κρύβει την αλήθεια για την αυτοκίνηση. Ταπεινώνει έτσι δημότισσες και δημότες, νέους και γέρους, ΑΜΕΑ και μητέρες με παιδικά αμάξια, ανθρώπους και ζώα, καθαγιάζοντας τον τροχό. «Δημόσια Πρέβεζα» είναι βέβαια οι υπεύθυνες κρατικές Αρχές και οι τόσο κινητικοί φορείς μας που όμως, δεν διαπιστώσαμε να αφιερώνουν δράσεις «ειρήνευσης», γι’ αυτή την 20η Νοεμβρίου, τρίτη Κυριακή του Νοέμβρη.
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών όρισε την τρίτη Κυριακή του Νοέμβρη για να μνημονεύονται τα θύματα του τροχαίου εγκλήματος καλώντας και τις κυβερνήσεις των κρατών μελών να κάνουν το ίδιο. Οι ελληνικές κυβερνήσεις υπηρετώντας δουλικά το πετρελαϊκό και αυτοκινητικό κεφάλαιο δεν έχουν μέχρι σήμερα αναγνωρίσει επίσημα την Ημέρα Μνήμης. H ίδια η Πολιτεία, που τιμά θύματα άλλων μικρότερων πολέμων ‒όλοι οι άλλοι πόλεμοι του παρελθόντος είναι μικρότεροι‒ κρύβει την αλήθεια, ξεχνώντας και περιφρονώντας τα θύματα του αυτοκινητοπόλεμου. Θέατρο των μαχών του πολέμου αυτού η ελληνική πόλη, και η Πρέβεζα μαζί με άλλες, στεγάζει σαν συνένοχος το αυτοκινητικό έγκλημα. Γι’ αυτό και οι δημότες μας πρέπει να ξεχωρίσουν τη θέση τους απέναντι στις Αρχές καθώς και απέναντι στους συνενόχους.
Είναι χρόνια τώρα που ερευνητές, διανοούμενοι και κοινωνικοί ακτιβιστές έχουν αντικαταστήσει την ύποπτα ουδέτερη έννοια «τροχαία ατυχήματα» με την έκφραση «περιστατικά τροχαίου εγκλήματος». Πολλοί συγγραφείς εξηγούν πως «το αυτοκίνητο είναι ένα όπλο που μας χρησιμεύει για να μετακινούμαστε ταχύτερα και ανετότερα». Και μας θυμίζουν πως, κατά παρόμοιο τρόπο, «το τσεκούρι είναι ένα όπλο που μας χρησιμεύει για να κόβουμε ξύλα ταχύτερα και ανετότερα» και «το μαχαίρι είναι ένα όπλο που μας χρησιμεύει για να κόβουμε ψωμί ταχύτερα και ανετότερα». Δυστυχώς η αύξηση της ταχύτητας και της άνεσης οδηγεί με την απρόσεχτη χρήση του μαχαιριού, του τσεκουριού και του αυτοκινήτου σε συνθήκες αφαίρεσης της ζωής ή σοβαρότατου τραυματισμού και ισόβιας αναπηρίας. Ναι. Το αυτοκίνητο και όλα τα μέσα αυτοκίνησης είναι όπλα.
Εμβαθύνοντας σε αυτά τα θέματα, σε χώρες όπου επιτρέπεται η οπλοκατοχή (των άλλων συνηθισμένων πυροβόλων όπλων), παρατηρείται πως είναι λίγοι αυτοί, κακοποιοί, που προμηθεύονται όπλα για να σκοτώσουν ανθρώπους. Δυστυχώς, στην κατηγορία των «εκ προθέσεως» αγοραστών όπλων ανήκουν και οι κυνηγοί που προμηθεύονται όπλα με πρόθεση να αφαιρέσουν ζωές. Οι περισσότεροι πάντως οπλοκάτοχοι τα έχουν στη διάθεσή τους για ασφάλεια και ψυχολογική άνεση. Όχι για να σκοτώσουν. Όπως έχουμε και εμείς το αυτοκίνητό μας για ταχύτητα και άνεση. Ποιος οδηγός ξυπνάει το πρωί βάζοντας στο νου να μη γυρίσει το βράδι, να σκοτώσει δυο φοιτήτριες που περιμένουν στη στάση του Λεωφορείου ή να τελειώσει ένα απρόσεχτο παιδάκι; Κανένας.
Ωστόσο οι θεσμοί απόκρυψης της αλήθειας γύρω από την αυτοκίνηση, παγιδεύουν τον οδηγό σε έναν ψευδόκοσμο που χαλαρώνει τα αντανακλαστικά του απέναντι στο κάλεσμα του αυτοκινήτου. Παγιδεύουν και όλους τους άλλους. Αυτό ακριβώς καταγγέλλει ο αμερικανός σκηνοθέτης Τέρι Τζορτζ με την ταινία του «Μοιραία σύγκρουση» (2007). Πριν σχολιάσουμε την ταινία ας δούμε την υπόθεση: «Μια ζεστή νύχτα του Σεπτέμβρη ο καθηγητής Ίθαν Λέρνερ, η γυναίκα του και η κόρη τους παρακολουθούν περήφανοι ένα σχολικό κονσέρτο, όπου ο 10χρονος γιος τους Τζος παίζει τσέλο. Στο δρόμο για το σπίτι τους σταματούν σε ένα βενζινάδικο και τότε, έξαφνα και με μυστήριο τρόπο το αγόρι εξαφανίζεται».
Θα ρωτούσαμε «το πήραν οι εξωγήινοι»; Όχι βέβαια… Η εμπορική αυτή περίληψη αποτελεί θλιβερό υπόδειγμα παραπειστικής παρουσίασης αφού, ήδη από την αρχή της ταινίας, ο θεατής βλέπει πως το παιδί, που διασχίζει ανύποπτο το δρόμο για να αφήσει απέναντι, με οικολογική φροντίδα, μια χελώνα, το χτυπάει ένας βιαστικός οδηγός με τζιπ, που δεν σταματάει. Η ταινία είναι υποδειγματική γιατί παρουσιάζει πολλές κοινωνικές πτυχές του αυτοκινητικού εγκλήματος, όπως, πρώτα-πρώτα, την τρομάρα του οδηγού, αλλά κυρίως την αδυναμία έως άρνηση απονομής δικαιοσύνης ήδη από το επίπεδο της αστυνομίας και του δικηγόρου της ενάγουσας οικογένειας.
Δυστυχώς, εκτός από την περίληψη, και η κριτική της ταινίας δεν μπορούσε να είναι αντικειμενική αφού ο κάθε κριτικός είναι και οδηγός που δεν μπορεί να παραδεχθεί πως κρατάει όπλο, το αυτοκίνητο. Δεν αναδείχθηκαν λεπτομέρειες, π.χ., πως ο σκηνοθέτης έδειξε τζιπ κυνηγιού, σαν αυτά που βλέπουμε στις πόλεις μας, με «ορθή σχάρα», που πάντα προκαλούν θανατηφόρο χτύπημα σε ρινόκερους, ιπποποτάμους αλλά, όπως έχουν δείξει οι έρευνες, και στα παιδικά κεφαλάκια.
Για την παγκόσμια τέχνη, που έχει αδιαφορήσει για τα παράπλευρα ζητήματα του πολέμου της εμπορικής μαζικοποίησης της αυτοκίνησης, η αμερικανική ταινία ξεφεύγει και δεν μένει «χολυγουντιανή». Μας οδηγεί μάλιστα στο ερώτημα αν ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος έχει προβληματιστεί στα σχετικά ζητήματα. Το ερώτημα τίθεται και για τον ελληνικό κινηματογράφο που παράγεται σε μια χώρα μεγάλης διάδοσης και συγκάλυψης του αυτοκινητικού εγκλήματος. Γιατί αυτή η κοινωνική συνενοχή;
Δώσαμε στην αρχή του σημειώματός μας το μότο της ταινίας «Για να μάθεις την αλήθεια πρέπει να μάθεις ποιος την κρύβει» και υποστηρίζουμε πως είναι πολύ προχωρημένο. Θυμίζει τα «αφελή» σκουντήματα του γερμανού συγγραφέα Μπέρτολτ Μπρεχτ για την ιστορία, την κοινωνία και την ευθύνη. Μας οδηγεί και μας να διατυπώσουμε το ερώτημα, αυτό το σαββατοκύριακο των θυμάτων του αυτοκινήτου: «Ποιος συγκαλύπτει την αυτοκινητική καταστολή στην Πρέβεζα»;
Γιάννης Ρέντζος,
Δημοτικός σύμβουλος, επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης
«Δημόσιος Χώρος Πρέβεζα – Λούρος – Ζάλογγο»
