Του Δημήτρη ΚωσταντακόπουλουΈπειτα από τα καταστροφικά αποτελέσματα του Μνημονίου, που παρουσιάστηκε πριν από ένα χρόνο ως η «σωτηρία» της χώρας από την κυβέρνησή της, τώρα έχουμε δύο ακόμα προγράμματα «σωτηρίας», που αν εφαρμοστούν δεν θα υπάρχει τίποτα για να σωθεί! Πρόκειται αφενός για το Μεσοπρόθεσμο, αφετέρου για τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου. Η τελευταία παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως η λύση στο ελληνικό πρόβλημα, δυστυχώς, όμως,....
τα στοιχεία που σταδιακά έρχονται στο φως αποκαλύπτουν ότι μάλλον πρόκειται για το τέλος της Ελλάδας!
Υπερβολές, θα πείτε ίσως. Εδώ και δύο χρόνια, όμως, όσοι γράφουμε αυτές τις «υπερβολές», ελπίζοντας ενδόμυχα να έχουμε άδικο και να διαψευστούμε, όχι μόνο δεν διαψευδόμαστε, αλλά, δυστυχώς, δικαιωνόμαστε πανηγυρικά. Άναυδοι και σε σύγχυση όλοι οι Έλληνες παρακολουθούν σήμερα την επιταχυνόμενη καταστροφή της πατρίδας τους, ενώ όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι διεθνώς και όλα τα μεγάλα έντυπα –του διεθνούς κατεστημένου, όχι τίποτα επαναστατικά–, από τον Economist ως τη Handelsblatt και από τους Financial Times έως τους New York Times, θεωρούν ως κατεξοχήν παράδειγμα εξ ορισμού αποτυχημένης πολιτικής το μείγμα άγριας λιτότητας και απορρύθμισης που επιβλήθηκε στην Ελλάδα με το Μνημόνιο ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ και Γιώργου Παπανδρέου και που κλιμακώνεται τώρα με τον ακρωτηριασμό του κράτους, τις μαζικές απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις.
Δεν είναι η μία ή η άλλη λεπτομέρεια, αλλά η ίδια η ουσία του προγράμματος που πάσχει· είναι οι βασικές του παραδοχές που έχουν εγκλωβίσει αναπότρεπτα την ελληνική κυβέρνηση, την Ελλάδα και την ΕΕ σε μια αυτοκαταστροφική, «χαοτική», σε μαθηματικούς όρους, τροχιά αποσύνθεσης.
Το ίδιο μοντέλο ακολουθήθηκε, δυστυχώς, και με τη συμφωνία της 21ηςΙουλίου, η οποία κινδυνεύει όχι μόνο να έχει άμεσες καταστροφικές συνέπειες, αλλά επιπλέον είναι έτσι φτιαγμένη, ώστε να εξασθενεί ριζικά τα διαπραγματευτικά χαρτιά της χώρας και, υπό την έννοια αυτή, να καθιστά περισσότερο ανεπίστρεπτη την κάθοδό της στα Τάρταρα. Πολύ φυσικό, άλλωστε, αφού, όπως και όλα τα υπόλοιπα κείμενα –Μνημόνιο, Μεσοπρόθεσμο–, δεν συνιστά αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης και ελληνικών προτάσεων, αλλά εισαγωγής λύσεων που άλλοι επεξεργάζονται προς δικό τους συμφέρον και όχι προς όφελος της Ελλάδας και εφαρμόζουν στη συνέχεια με την ενθουσιώδη συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης.
Εν προκειμένω, ο αρχιτέκτων της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου είναι το International Institute of Finance, κύριο συμβουλευτικό σώ μα των μεγάλων παγκόσμιων τραπεζών, που, πολύ φυσικά, κοίταξε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους και όχι τα συμφέροντα της Ελλάδας, η οποία έχει κυριολεκτικά αφεθεί από τους κυβερνήτες της στη διάθεση των διεθνών τοκογλύφων.
Όμηροι των πιστωτών μας
Είναι γεγονός ότι η συμφωνία της 21ης Ιουλίου περιέχει ορισμένους όρους ελάφρυνσης των επιτοκίων και των περιόδων αποπληρωμής. Σε αντάλλαγμα, όμως, και μακροπρόθεσμα, επιδεινώνονται σοβαρά οι όροι δανεισμού της Ελλάδας και η χώρα καθίσταται πολύ περισσότερο όμηρος των πιστωτών της απ’ ό,τι είναι σήμερα. Όπως σημειώνουν σχετικά οι New York Times, η συμφωνία ανταλλαγής ομολόγων είναι «πολύ καλύτερη για τις τράπεζες απ’ ό,τι για τους Έλληνες, που υποτίθεται ότι βοηθά. Οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων θα πάρουν πολύ καλύτερες τιμές απ’ ό,τι θα μπορούσαν να αποσπάσουν στην αγορά, ενώ η Ελλάδα θα εξακολουθεί να χρωστά πολλά λεφτά. Και, επιπλέον, η Ελλάδα θα παρέδιδε μεγάλο τμήμα της διαπραγματευτικής της ισχύος, στην περίπτωση που αναγκαζόταν στο μέλλον να ξαναπάει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης διάσωσης». Η συμφωνία μοιάζει μια αρκετά φτωχή λύση για την Ελλάδα και μια καλύτερη λύση για τους ιδιώτες πιστωτές της, είναι το συμπέρασμα των Financial Times.
Η συμφωνία προβλέπει «κούρεμα» 21%. Αυτό φαίνεται ως απώλεια για τους κατόχους ελληνικών ομολόγων, στην πραγματικότητα, όμως, μόνο απώλεια δεν είναι. Τα ομόλογα αυτά συχνά δεν πιάνουν στην αγορά παρά το 50% της αξίας τους. Και, προφανώς, αν παρουσιάζονταν όλα προς πώληση, δεν θα έπιαναν ούτε αυτό το ποσό. Σύμφωνα με υπολογισμούς, η πραγματική αξία τους είναι στο 20%-35% της ονομαστικής τους τιμής. Οι τράπεζες, τα διάφορα funds και τα ασφαλιστικά ιδρύματα που έχουν σήμερα αυτά τα ομόλογα θα έπαιρναν σε αντάλλαγμα τίτλους με αξιολόγηση «ΑΑΑ». Ποιος τραπεζίτης δεν θα έτρεχε να λάβει μέρος σε μια τέτοια συναλλαγή;
Διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της Ελλάδας
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό το στοιχείο που κάνει λεόντεια, υπέρ των τραπεζών, τη συμφωνία. Η Ελλάδα, όπως υπογραμμίζουν οι New York Times, έχει σήμερα ένα τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί, που δεν διέθεταν χώρες όπως η Αργεντινή, η Ουρουγουάη ή η Ρωσία. Το χρέος αυτών των χωρών ήταν υπό το καθεστώς του αμερικανικού ή του βρετανικού δικαίου. Αντίθετα, άνω του 90% του ελληνικού χρέους υπόκειται στην ελληνική νομοθεσία. Αυτό, υποστηρίζουν διεθνείς νομικοί εμπειρογνώμονες, μπορεί να δώσει στην Ελλάδα τη δυνατότητα –αν το αποφασίσει– να μεταβάλει τους όρους των δανειακών συμβάσεων, επιβάλλοντας στους ξένους πιστωτές ευνοϊκότερους όρους αναδιάρθρωσης.
Για παράδειγμα, το ελληνικό Κοινοβούλιο θα μπορούσε να ψηφίσει μια διάταξη που να επιβάλλει τον υποχρεωτικό χαρακτήρα μιας αναδιάρθρωσης, αν συμφωνήσει το 51% των πιστωτών. Ή, ακόμα πιο δραστικά, η Αθήνα θα μπορούσε να αρνηθεί παντελώς να πληρώσει, στέλνοντας τους πιστωτές στα ελληνικά δικαστήρια να βρουν το δίκιο τους. Η κατάσταση αυτή δίνει μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία διαπραγματευτικό χαρτί στην Ελλάδα, σημειώνουν διεθνείς ειδικοί στο ζήτημα του χρέους που επικαλούνται, επαναλαμβάνουμε, όχι ο... Ριζοσπάστης ή η Κόκκινη Σημαία, αλλά οι New York Times!
Συνοψίζοντας, η συμφωνία της 21ης Ιουλίου είναι όχι μόνο μια εξαιρετικά επικερδής συμφωνία για τους πιστωτές της χώρας, αλλά επιπλέον «κλειδώνει» τη χώρα σε μια κατάσταση αποικίας, από την οποία πολύ πιο δύσκολα θα μπορέσει να ξεφύγει, και στο μέλλον «κλειδώνει» κατ’ ελάχιστον τη μετάπτωσή της από χώρα του πρώτου σε χώρα του τρίτου κόσμου, ολοκληρώνει την αφαίρεση εθνικής κυριαρχίας που ξεκίνησε με το Μνημόνιο. Η επιδίωξη των διεθνών τραπεζιτών που συνέταξαν τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου είναι να απασφαλίσουν το τελευταίο όπλο που διαθέτει η Ελλάδα, δηλαδή το όπλο της στάσης πληρωμών. Και, βεβαίως, να χρησιμοποιήσουν άλλη μια φορά την κυβέρνηση Παπανδρέου και την Ελλάδα για να δημιουργήσουν προηγούμενο για το χρέος όλης της Ευρωζώνης.
Ασφαλώς, το όπλο της στάσης πληρωμών είναι το οικονομικό αντίστοιχο ενός ατομικού όπλου. Είναι καλύτερα να μην το χρησιμοποιείς ποτέ, είναι, όμως, πολύ αποτελεσματικό ως απειλή. Και στην κατάσταση που έχει βρεθεί η χώρα δεν μπορεί να αφήσει να της το πάρουν, γιατί είναι η τελευταία οικονομική γραμμή άμυνας που διαθέτει. Η χώρα έχει βρεθεί σήμερα στην κατάσταση ασθενούς που τον έχουν βάλει στην Εντατική και του αφαιρούν ένα ένα τα όργανα. Δεν είναι πολύ καλή λύση να πετάξει τα σωληνάκια και να τρέξει να σωθεί, η εναλλακτική, όμως, που διαθέτει είναι ο θάνατος, ίσως αργός, αλλά σίγουρος, μέσα στην Εντατική.
Ο ελληνικός λαός τελεί ακόμη σε μεγάλη σύγχυση, υπό το κράτος του ισχυρότατου σοκ που έχει υποστεί. Τα κόμματα της αριστερής και δεξιάς αντιπολίτευσης, παρά τις κριτικές που ασκούν, μοιάζουν έμφοβα από την προοπτική να αναλάβουν ευθύνες. Αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση από τη διακοπή της σημερινής πορείας υποταγής και την αναζήτηση εναλλακτικών, με κάθε τίμημα και ρίσκο, και, βέβαια, με τη δέουσα φρόνηση και προετοιμασία, για τις οποίες, όμως, καθημερινά εξαντλούνται τα περιθώρια.
Θα έρθει ασφαλώς το πλήρωμα του χρόνου για να ελεγχθούν οι πράξεις της σημερινής κυβέρνησης και, ιδίως, να ερευνηθεί η ύπαρξη ή μη συνωμοσίας αναφορικά με την ένταξη της Ελλάδας υπό το καθεστώς του Μνημονίου, κάτι το οποίο συνιστά –αν πράγματι αποδειχτεί– πράξη εσχάτης προδοσίας, και τέτοια αναμφισβήτητα θα θεωρηθεί σε περιβάλλον βιούμενης εθνικής καταστροφής. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι τόσο η εκ των υστέρων κάθαρση, όσο το να αποτραπεί, έστω και την υστάτη στιγμή, η ολοκλήρωση της εθνικής καταστροφής. Ευθύνη γι’ αυτό δεν έχουν μόνο η ηγεσία της κυβέρνησης, αλλά και όλα τα στελέχη και οι βουλευτές του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ, η αντιπολίτευση, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η δικαιοσύνη και όλοι οι Έλληνες πολίτες, στον πατριωτισμό των οποίων αναθέτει, σε τελική ανάλυση, τη φύλαξη του Συντάγματος ο συντακτικός νομοθέτης.
(Επίκαιρα)
Από: online-pressblog
