ΚΛΠ: Ενας χωρισμός

Την Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012
στη Θεοφάνειο Αίθουσα Τέχνης
η ΚΛΠ συνεχίζει τις προβολές της 8.00 μ.μ και 10.00 μ.μ.
με την ταινία του Ιρανού σκηνοθέτη Ασγκάρ Φαραντί
Ένας χωρισμός

Η ταινία έχει βραβευτεί στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2011 με τη Χρυσή Άρκτο και είναι υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 2012

Ο Ιρανός Ασγκάρ Φαραντί κατάφερε να φτιάξει μια ταινία που σε κρατάει για δύο περίπου ώρες κολλημένο στην καρέκλα σου , αγωνιώντας για κάθε επόμενο καρέ, κάθε επόμενη ατάκα των ηρώων. Ακόμη και το ίδιο το φινάλε , κάθε άλλο παρά λυτρωτικό είναι , αφού αφήνει τους θεατούς μετέωρους ,  βυθισμένους σε σκέψεις σχετικά με την έκβαση των πραγμάτων.
Το έργο ξεκινάει με  ένα ζευγάρι που συζητάει την υπόθεση του διαζυγίου του ενώπιον κάποιου δικαστή του οποίου το πρόσωπο

δεν φαίνεται , στην ουσία οι δικαστές είμαστε εμείς ,  το ίδιο το κοινό. Με αυτό τον τρόπο ο σκηνοθέτης μας προκαλεί να  μπούμε στη θέση των ηρώων, να προσπαθήσουμε να ταυτιστούμε με αυτούς, να καταλάβουμε τα δίκαια και τα άδικα τους. Από το σημείο αυτό ξεκινάει και η δαιδαλώδης πλοκή της ταινίας , η οποία κάθε άλλο παρά κουραστική είναι , στη βάση μιας σειράς προσωπικών και κοινωνικών συνθηκών : το ζευγάρι που βρίσκεται σε αδιέξοδο, η σχέση γονέων και παιδιών, ο ρόλος της γυναίκας στις αραβικές χώρες , η εργασία και η εξάρτηση από το Χρήμα ,  ο φόβος του Θεού , ο Νόμος.
Ο Φαραντί καταφέρνει να μιλήσει για όλα αυτά και να δείξει ότι είναι αλληλένδετα , συνθέτοντας έτσι ένα πολιτισμικό μωσαϊκό του σύγχρονου Ιράν. Από την ταινία διαφαίνεται ότι στο Ιράν υπάρχουν δύο διαφορετικοί κόσμοι : ο ένας ,  στον οποίο ανήκει και το πρωταγωνιστικό ζεύγος , έχει μια κάποια οικονομική άνεση , προνοεί  για την μόρφωση των παιδιών του και λοξό – κοιτάζει προς τη Δύση. Ο άλλος , σαφώς σε δυσμενέστερες συνθήκες , παλεύει για την καθημερινή επιβίωση , εγκλωβισμένος στις θεοκρατικές αντιλήψεις και τις διακρίσεις σε βάρος της γυναίκας που για αιώνες επικρατούν. Κάπου εκεί ανάμεσα πιστεύουμε ότι βρίσκεται και η κριτική του σκηνοθέτη , ο οποίος δεν φαίνεται να παίρνει σαφή θέση , αλλά αφήνει πάλι το κοινό να προβληματισθεί γύρω από τα όσα συμβαίνουν. Είναι ασφαλώς μια άκρως ρεαλιστική ματιά , η οποία θέλει να τονίσει την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων αλλά και τελικά το πόσο καλό  ή κακό μπορούμε να κάνουμε ο ένας στον άλλον.
Από τεχνικής απόψεως , το έργο είναι ο ορισμός της απλότητας : με μια κάμερα στο χέρι και με τη δύναμη που του δίνουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί , χωρίς μουσική ( μόνο στο κλείσιμο υπάρχει ένα κομμάτι με πιάνο ) και με εξαιρετική δουλειά στα εσωτερικά πλάνα , που άλλωστε είναι τα περισσότερα , ο Φαραντί αποδεικνύει πόσο μεγάλη μαγκιά είναι να φτιάχνεις σπουδαίες ταινίες με ελάχιστα μέσα. Η ταινία θριάμβευσε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου ( βραβείο καλλίτερης ταινίας, πρώτου ανδρικού και γυναικείου ρόλου) καθώς και σε πολλά άλλα φεστιβάλ του εξωτερικού. Μία από τις ταινίες – ορόσημα για το 2011.
ΠΕΡΔΙΚΗΣ