Απογοήτευση, φόβος, απαισιοδοξία. Καμιά προσδοκία. Μαύρη, κατάμαυρη η εικόνα που έχουν οι πολίτες για το σήμερα και το αύριο της χώρας. Για το σήμερα και το αύριο των νοικοκυριών τους. Οι ελπίδες έφυγαν με το τρεχαντήρι που περνούσε πίσω απ’ τον πρωθυπουργό, τη στιγμή που ανακοίνωνε περιχαρής την ένταξή μας στο Μνημόνιο! Θυμάστε; Ήταν πέρυσι την Άνοιξη, στο Καστελλόριζο! Τότε που ακούγαμε πως έχουμε, πλέον, στο τραπέζι ένα γεμάτο πιστόλι, που θα τρόμαζε -το δίχως άλλο- τις αγορές! Τελικά, πέρασαν 15 μήνες για να μάθουμε από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ότι το πιστόλι βρίσκεται στον κρόταφό μας! Έξοχα…Διάβαζα τις δημοσκοπήσεις της Alco (για το Πρώτο Θέμα), της MRB (για τη Real News), και της Κάπα Research (για το Βήμα). Κόλαφος. Οι μισοί Έλληνες δεν πιστεύουν πως θα βγούμε από την κρίση πριν περάσουν δέκα χρόνια. Επτά στους δέκα λένε ότι δεν συμφωνούν με το Μνημόνιο και τέσσερις στους πέντε ζητούν άμεση επαναδιαπραγμάτευσή του. Σχεδόν εννέα στους δέκα δηλώνουν ότι δεν δέχονται άλλες προσωπικές θυσίες, τέσσερις στους πέντε τονίζουν ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις υποχρεώσεις τους με βάση το οικογενειακό τους εισόδημα και τέσσερις στους πέντε νέους, ηλικίας 18-24 ετών, δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα! Η συντριπτική πλειοψηφία δεν θέλει να κυβερνάται από μονοκομματική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε και της ΝΔ, ενώ περισσότεροι απ’ τους μισούς δεν θεωρούν ούτε τον Παπανδρέου ούτε τον Σαμαρά κατάλληλους για πρωθυπουργούς. Όλα αυτά τη στιγμή που έξι στους δέκα δεν θέλουν πρόωρες εκλογές.
Ξέρουμε, λοιπόν, πολύ καλά τι δεν θέλουμε. Είναι βέβαιο, όμως, ότι ξέρουμε τι θέλουμε; Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα γκάλοπ, η πλειοψηφία φαίνεται να θεωρεί καλύτερη επιλογή διακυβέρνησης για τη χώρα μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ή «εθνικής σωτηρίας». Στην έρευνα της Κάπα Research, το 42% συμφωνεί με τέτοια λύση, το 12% προτιμά συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ -ΝΔ και το 16% κυβέρνησης Κεντροαριστερής συνεργασίας. Στην έρευνα της MRB, πάνω από 50% δηλώνει την προτίμησή του σε μεγάλο Συνασπισμό ΠΑΣΟΚ -ΝΔ.
Θέλουν κυβέρνηση συνεργασίας, διότι προφανώς πιστεύουμε ότι μια μονοκομμματική κυβέρνηση δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα απ’ το τρομακτικό αδιέξοδό της, παίρνοντας τα επώδυνα μέτρα που είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία.
Θέλουν κυβέρνηση συνεργασίας, διότι προφανώς πιστεύουμε ότι μια μονοκομμματική κυβέρνηση δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα απ’ το τρομακτικό αδιέξοδό της, παίρνοντας τα επώδυνα μέτρα που είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία.
Ερώτηση: Πώς θα γίνει πράξη αυτή η κυβερνητική συνεργασία, όταν κανένα κόμμα δεν δέχεται σήμερα να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ; Και μη μου πείτε πως υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που αγνοεί αυτή την παράμετρο…
Απάντηση: Μόνο εμείς, οι πολίτες, μπορούμε να επιβάλλουμε μια τέτοια λύση -αν τη θέλουμε στ’ αλήθεια. Πώς; Με την ψήφο μας. Μη δίνοντας σε κανένα κόμμα κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Αλλά πώς θα γίνει αυτό, όταν δηλώνουμε αντίθετοι με την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες; Λέγοντας όχι σε πρόωρες εκλογές, στην πραγματικότητα συναινούμε στη διατήρηση της σημερινής κατάστασης, την οποία -υποτίθεται ότι- απορρίπτουμε! Δηλαδή: κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό Παπανδρέου, και εκπεφρασμένη πολιτική την εφαρμογή του Μνημονίου!
Απάντηση: Μόνο εμείς, οι πολίτες, μπορούμε να επιβάλλουμε μια τέτοια λύση -αν τη θέλουμε στ’ αλήθεια. Πώς; Με την ψήφο μας. Μη δίνοντας σε κανένα κόμμα κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Αλλά πώς θα γίνει αυτό, όταν δηλώνουμε αντίθετοι με την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες; Λέγοντας όχι σε πρόωρες εκλογές, στην πραγματικότητα συναινούμε στη διατήρηση της σημερινής κατάστασης, την οποία -υποτίθεται ότι- απορρίπτουμε! Δηλαδή: κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό Παπανδρέου, και εκπεφρασμένη πολιτική την εφαρμογή του Μνημονίου!
Πρόκειται, προφανώς, για παραδοξότητα, στον πυρήνα της οποίας φαίνεται να ενυπάρχει αφενός η πεποίθηση της πλειοψηφίας του κόσμου ότι οι εκλογές τώρα θα δυσκόλευαν περαιτέρω της προσπάθειες για ανάταξη της οικονομίας και αφετέρου η ελπίδα ότι θα πεισθούν, κάποια στιγμή, τα δύο μεγάλα κόμματα να συμπράξουν κυβερνητικά, χωρίς να προηγηθούν εκλογές.
Η γνώμη μου είναι πως κάθε τέτοια σκέψη είναι ουτοπική. Είναι τελείως αδύνατο ο Αντώνης Σαμαράς να δεχθεί να συναινέσει σε μια πολιτική που απορρίπτει από την πρώτη στιγμή. Μόνο αν στηθούν κάλπες και δεν προκύψει αυτοδυναμία – πράγμα σφόδρα πιθανό – θα υποχρεωθεί να συμφωνήσει στο σχηματισμό διακομματικής κυβέρνησης.
Τούτων δοθέντων, θα συνεχίσει να κυβερνά η σημερινή κυβέρνηση, διαρκώς αποδυναμούμενη, και με όλο και λιγότερες πολιτικές αντοχές. Θα μπορέσει να προωθήσει τις μεγάλες και επώδυνες κοινωνικά τομές, που απαιτούνται; Θα προχωρήσει τις αποκρατικοποιήσεις, συγκρουόμενη με τους συνδικαλιστές που προέρχονται απ’ τα σπλάχνα της; Θα περιορίσει τη σπατάλη στο Δημόσιο; Θα καταργήσει τους άχρηστους δημόσιους οργανισμούς; Θα στείλει στην εργασιακή εφεδρεία και στη συνέχεια στην ανεργία, χιλιάδες εργαζόμενους του δημόσιου τομέα; Θα ανοίξει στ’ αλήθεια τα κλειστά επαγγέλματα; Θα πιάσει τους φοροφυγάδες; Και θα προλάβει μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες να στείλει μήνυμα αποφασιστικότητας για όλα αυτά στους δανειστές, που έχουν πια αγανακτήσει; Διότι είναι πολύ εύκολο να καταγγέλλει τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και τα ΜΜΕ για έλλειψη υπευθυνότητας, δεν είναι όμως καθόλου εύκολο να πείσει την Τρόικα πως έχει κάνει όσα δεν έχει κάνει, παρότι έχει δεσμευτεί…
Αυτήν ακριβώς την εικόνα στους δανειστές, αλλά και στους πολίτες, την έχουν δημιουργήσει τα λάθη και οι παραλείψεις της ίδιας της κυβέρνησης και όχι οι υπερβολές της αντιπολίτευσης ή η καταστροφολογική στάση κάποιων ΜΜΕ.
