Drive η καλύτερη ταινία του 2011 από την ΚΛΠ

Την Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

στη Θεοφάνειο Αίθουσα Τέχνης

η ΚΛΠ συνεχίζει τις προβολές της 8.00 μ.μ και 10.00 μ.μ.

με την ταινία

Drive

του Nicolas Winding Refn

Πρωταγωνιστούν: Ryan Gosling, Carey Mulligan

Πρώτη προβολή στην Ελλάδα 22 Σεπτεμβρίου 2011

Διάρκεια 100'

Ο πρωταγωνιστής είναι ένας κασκαντέρ οδηγός σε χολιγουντιανές ταινίες, ο οποίοςτα βράδια παίρνει μέρος σε ληστείες, καθισμένος πίσω από το τιμόνι του αμαξιούπου θα φυγαδεύσει τους εκάστοτε κακοποιούς. Όλα αλλάζουν όταν γνωρίζει καιερωτεύεται τη γειτόνισσά του, για χάρη της οποίας θα πάρει μέρος σε ένα κόλποτο οποίο, στη πορεία, πηγαίνει κατά διαόλου.

Στοπρώτο μέρος της ταινίας είχα παγώσει στο κάθισμά μου, στο διάλειμμα έκαναβιαστικά ένα τσιγάρο χωρίς να μιλάω σε κανέναν από το σοκ που είχα πάθει καιστο δεύτερο μέρος δεν μπορούσα καν να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου από την έντασητων σκηνών. Όταν βγήκα από την αίθουσα, χρειάστηκαν κάμποσα λεπτά για νασυνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί, και πως αυτό που είχα παρακολουθήσει ήταν οορισμός του αριστουργηματικού κινηματογράφου.

Το Drive, καταρχάς, δεν είναι μιαταινία δράσης. Είναι αυτό και πολλά περισσότερα. Είναι το νουάρ συναίσθημα του παλιού,κλασικού Χόλυγουντ του Humphrey Bogart,είναι μια βαθιά και αθεράπευτα ρομαντική ταινίατης κλάσης ενός John Hughes,είναι μια αγωνιώδης περιπέτεια καταδίωξηςμακριά από τα ειδικά εφέ και πιο κοντά στο στυλ ενός Steve McQueen και ενός «Bullitt». Είναι η απίστευτηχημεία μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, είναι τα επίμονα πλάνα τουσκηνοθέτη στα ακίνητα πρόσωπά τους που κοιτάζονται χωρίς να μιλάνε αλλά πουταυτόχρονα λένε τα πάντα, είναι τα twists του σεναρίου που σε πιάνουνανυποψίαστο και δεν καταλαβαίνεις από πού σου έρχεται η γροθιά στο στομάχικάθε φορά, είναι η 80s μουσική του soundtrack πουακούει ο ανώνυμος Οδηγός ενώ κάνει βόλτες με το αμάξι του στους νυχτερινούςδρόμους του Los Angeles και δένει με μαγικό τρόπο οδηγό, αυτοκίνητο, πόλη,σκέψεις και συναισθήματα, και η οποία σε στοιχειώνει για πολύ καιρό μετά τηταινία

Το Drive δεν είναι φλύαρο.Παραμένει καθ' όλη τη διάρκειά του σιωπηλό σαν τον ήρωά του, μιλώντας μόνο ότανπρέπει και φωνάζοντας μόνο μέσα από τις δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστώντου. Ακόμα και όταν ο Οδηγός ανακαλύπτει που έχει μπλέξει και ξεκινά η πορείαπρος το τέλος, η βία, το αιματοκύλισμα και οι καταδιώξεις με αυτοκίνητα πουσυνεπάγεται η πορεία αυτή, κρύβουν μια ποίηση στοντρόπο με τον οποίο γίνονται, σε καθηλώνουν και, αμέσως μετά, έρχεται μια σκηνήανθολογίας για να σου θυμίσει τη ρομαντική φύση της ταινίας και τονπαλιομοδίτικο χαρακτήρα της.

Συνοψίζοντας, το Drive, γιαμένα, είναι η καλύτερη ταινία του 2011 και ότι πιο άρτιο, ολοκληρωμένο καισυναρπαστικό έχει βγάλει ο κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια. Ό,τι έχουμεαγαπήσει στο σινεμά, όλα όσα αντιπροσωπεύει η τέχνη του κινηματογράφου και ησχολή της υποκριτικής, αυτά και άλλα τόσα απαρτίζουν το Drive.

Όποια εικόνα κι αν έχετε σχηματίσει μέχρι τώρα στο μυαλό σας για αυτή τηταινία, είτε μέσα από αυτό το κείμενο, είτε από άλλες κριτικές και εντυπώσεις,είτε από το trailer και μόνο, έχω το χρέος να σας προειδοποιήσω πως το Drive δεν μοιάζει σε τίποτα με ότι έχετεφανταστεί. Θα μπορούσα να γράψω άλλες τόσες λέξεις για τασυναισθήματα που σου προκαλεί, το θέμα με το Drive όμως, είναι πως σε βάζεισυνοδηγό στο αμάξι της μεγάλης φυγής και σε ξεναγεί το ίδιο στον κόσμο του. Απότη στιγμή που θα μπείτε στην αίθουσα μέχρι τη στιγμή που θα βγείτε, θα τουανήκετε και θα σας πάει όπου θέλει αυτό. Και, ειλικρινά πιστέψτε με, δεν έχετε κανένα λόγο να χάσετε αυτή τη βόλτα (drive) στη ζωή σας.