ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΕΝΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
"Ανειλημμένες Αποχρώσεις" Το «γιατί», είναι η ερώτηση που μας διαχωρίζει από τα ζώα, μου είχε πει μια μέρα. Τώρα, θα ήθελα να είχα απαντήσει πως το «πότε» είναι η ερώτηση που μας διαχώριζει από τους θεούς, ίσως κακόγουστο σχόλιο, σε μια σοφή παρατήρηση. Το «γιατί» και σίγουρα το «πότε» δεν έχουν σημασία πια, μόνο ο μύθος πίσω από τις απαντήσεις, για κάθε ερώτηση που θα γίνεται γι’ αυτόν. Όπως έβλεπε τον κόσμο του, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της φιλοσοφίας του, δεν θα ζητούσε τίποτα άλλο από κανέναν, παρά μόνο να τον θυμάται όπως ο καθένας τον έβλεπε. Μια μέρα που βρισκόμασταν στο δρόμο, με ρώτησε όλο ενθουσιώδη ανυπομονησία αν έβλεπα πλέον τον κόσμο σαν σύνολο από γραμμές, όγκους, φωτεινές και σκοτεινές επιφάνειες. Του το επιβεβαίωσα (χαμογέλασε ικανοποιημένος), υπερθεματίζοντας κιόλας, μιας και η ανάγνωση του «θέματος» αποτελούσε βασικό του μάθημα στα της τέχνης.
Ο κόσμος του είτε φυσικός είτε πνευματικός, δεν ήταν ασαφής και συγκεχυμένος, ήταν ένα παλώμενο πλέγμα που άπλωνε γύρω από το καθετί και το όριζε ο ίδιος, με τους δικούς του όρους. Τις τελευταίες μέρες, είπε στη μητέρα ότι κατασταλαγμένος σημαίνει πεθαμένος και ότι ήταν ευτυχισμένος που μπορούσε ακόμα να αλλάζει γνώμη, να διαφωνεί με τον εαυτό του, να επιχειρηματολογεί και να πέφτει σε αντιφάσεις. Ήταν βέβαια απόλυτος και αμετακίνητος συνήθως στη συζήτηση, χωρίς να είναι όμως δογματικός, μιας και ήθελε ένα θέμα να λύνεται, μέχρι να έρθει βέβαια η ώρα να ξαναπιαστεί με αυτό.Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί από όλα τα πράγματα τα οποία τον απασχολούσαν. Τα πάθη, το πάθος, η Τέχνη, η μουσική, η ζωγραφική, το θέατρο, ο κινηματογράφος, το ραδιόφωνο, η φιλοσοφία, η πολιτική, η οικογένεια, το χιούμορ, η Κυανή Ακτή και οι ρακέτες στη θάλασσα και φυσικά η Πρέβεζα αποτελούν κάποια από τα ουσιαστικά της ουσίας του. Αυτό που ο ίδιος όμως θεωρούσε σημαντικότερο και τα περικλύει όλα είναι ο Έρωτας. Ο Έρως, σαν πρωταρχική θεότητα, μαζί με το Χάος και τη Γη, δεν έκανε απογόνους, αλλά όπως ο ίδιος έλεγε ερμηνεύοντας τους αρχαίους, αποτελεί το συνδετικό στοιχείο ανάμεσα στα πάντα.
Ο Έρωτας είναι η κόλλα του σύμπαντος.
Ήταν ερωτευμένος κάθε μέρα και ανέφερε συχνά πως αν αγαπάς τη ζωή, σε αγαπάει και αυτή. Φαίνεται πως η ζωή τον αγάπησε παράφορα, χαρίζοντάς του απλόχερα εμπειρίες θετικές και αρνητικές, που το βάρος τους θα λύγιζε πολλούς. Όταν τον είχα ρωτήσει αν φοβάται το θάνατο, μου είχε απαντήσει πως έβρισκε τη διάρκεια της ζωής μεγάλη, αρκετή να ζήσεις πάρα πολλά και πως δεν ήθελε να αρρωστήσει και να μείνει αδύναμος και ανύμπορος, σαν τον καρχαρία που όταν μένει ακίνητος πεθαίνει.
Είμαι σίγουρος και χαίρομαι, που ο καθένας μας τον θυμάται με διαφορετικό τρόπο και για διαφορετικούς λόγους, πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα έτσι κι αλλιώς, για μια αεικίνητη και πολυδιάστατη προσωπικότητα; Αν θέλαμε να έχουμε μια κοινή ανάμνηση, πιστεύω πως θα ήθελε να τον φανταζόμαστε το καλοκαίρι, να κάνει βόλτα με το ποδήλατο στην παραλία και να μας χαιρετάει καθώς θα τον κάνουμε χάζι μέσα από τις καφετέριες.
Φανταζόταν το θάνατό του όπως μου είχε πει σαν ένα μεγάλο πάρτυ, ένα μουσικό λάιβ, με όλους τους αγαπημένους του ανθρώπους, όλους να γελούν, να τραγουδούν και να χορεύουν.
Το θάνατο τον ξορκίζεις με Ζωή. Εξάλλου μόνο αυτή Είναι.
Το θάνατο τον ξορκίζεις με Ζωή.
Υ.Γ. Όλη μας η οικογένεια και εγώ προσωπικά, ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους και την κοινωνία της Πρέβεζας, για τη συμπαράστασή τους σε εμάς και για το σεβασμό και την αγάπη στο πρόσωπο και πλέον τη μνήμη του πατέρα μου.
Ο γιος του Κώστας-Ορφέας Γενιάς
