Είναι πλέον σαφές, ότι ο «ασθενής» καταλήγει. Το φάρμακο και η δοσολογία ήταν εξαρχής λάθος. Και το μόνο που απομένει να δούμε είναι το πότε και το πώς θα επέλθει το μοιραίο .Αλλά μήπως ήταν λάθος και η αρχική διάγνωση; Ή, ακόμη χειρότερα, μήπως θεραπεύαμε λάθος ασθενή;Ναι, τα χάλια της οικονομίας έπρεπε να αντιμετωπισθούν. Ναι, «αντιμετωπίστηκαν» με εγκληματικά λάθος τρόπο. Η οικονομία, όμως, είναι το σύμπτωμα. Ο ασθενής είναι η ελληνική κοινωνία εν γένει. Και η ασθένεια έχει όνομα και λέγεται ΠΑΣΟΚ!
Όχι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα, ως παράταξη. Αυτό ξεπεράστηκε από την ίδια την πραγματικότητα. Το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα σήμερα είναι σαν επάγγελμα που σβήνει. Το όποιο ΠΑΣΟΚ μείνει μετά τη διάλυση του «όλου» ΠΑΣΟΚ θα είναι πια ένα πολιτικό απολίθωμα με μόνο στόχο να απασχολείται η «Δυναστεία». Την οποία δυναστεία πριν την περάσουμε από ειδικό δικαστήριο πρέπει να την ευχαριστήσουμε. Κανείς άλλος δε θα μπορούσε να καταλύσει πιο αποτελεσματικά το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Κανείς άλλος δε θα μπορούσε να δείξει πόσο άδειο είναι αυτό το μόρφωμα. Το γεγονός ότι όλοι οι επίδοξοι διάδοχοι, δελφίνοι, ξιφίες, καρχαρίες και λοιποί περιφέρονται σα ζαλισμένοι, αυτοαναιρούμενοι και αλληλοσπαρασσόμενοι, το γεγονός ότι όχι μόνο ως μονάδες αλλά και ως «όλοι μαζί» μοιάζουν ανεπαρκέστεροι του ΓΑΠ (!) μιλάει από μόνο του. Και δεν αρκούν οι αγωνιώδεις προσπάθειες έμμισθων παπαγαλακίων των διαφόρων συγκροτημάτων της διαπλοκής για να λειτουργήσουν ως κολυμβήθρες του Σιλωάμ, να διαγράψουν καταστροφικές ενέργειες, να προβάλουν ανύπαρκτο έργο, να φιλοτεχνήσουν ηγετικά προφίλ. Όλοι αυτοί, μαζί με τον αρχηγό τους- τον οποίο είναι ικανοί να επανεκλέξουν αν τους υποσχεθεί ότι μπορεί να φύγει(!),όπως ακριβώς του παρείχαν ψήφο εμπιστοσύνης για να παραιτηθεί από πρωθυπουργός- έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Κι αν είχαν συναίσθηση της πραγματικότητας και της ευθύνης, θα έφευγαν μόνοι τους ζητώντας συγγνώμη κι ελπίζοντας να γλιτώσουν το κελί.Το πρόβλημα όμως της Ελλάδας δεν είναι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα. Είναι το ΠΑΣΟΚ ως ιδέα, ως τρόπος ζωής, ως βιοθεωρία.
Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του λειτούργησε διαβρωτικά, καταστροφικά, σαν καρκίνος που κατέφαγε τις σάρκες της ελληνικής κοινωνίας.
Αφού πήραν την τύχη της χώρας στα χέρια τους, ανέλαβαν τη διάλυση πρώτα και μετά προχώρησαν στην στρεβλή αναδόμηση της κοινωνίας σύμφωνα με τα δικά τους μέτρα
Συνειδητά, συστηματικά, κυνικά, αδίστακτα, έφεραν στην επιφάνεια κάθε σκοτεινή πτυχή, καλλιέργησαν κάθε ταπεινό ένστικτο, νομιμοποίησαν κάθε απάτη, ηρωοποίησαν κάθε παράνομη δραστηριότητα.
Έφτιαξαν μια κοινωνία ΠΑΣΟΚ. Αποχαυνωμένη, βουλιμική, αδιάφορη, απαίδευτη.
Ο ιστορικός του μέλλοντος, μελετώντας την παρένθεση ΠΑΣΟΚ στην ελληνική ιστορία, αν ήθελε να περιγράψει με μια λέξη την κατάσταση, την κύρια ιδεολογία, θα χρησιμοποιούσε τη λέξη «Λαμογιά».
Είναι η λέξη που κληροδότησε το ΠΑΣΟΚ στην ελληνική γλώσσα, στον ελληνικό πολιτισμό. Αυτή είναι η θλιβερή συνεισφορά του.
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν ως κομματικό μόρφωμα τελείωσε. Όμως ως νοοτροπία, ως στάση ζωής, είναι ακόμα εδώ, «ενωμένο δυνατό». Σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος. Σε όλο το εύρος της κοινωνίας. Σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Η ζημιά που έχει γίνει είναι τόσο εκτεταμένη που μοιάζει πια με μια Λερναία Ύδρα. Σήμερα είναι η οικονομία. Αν καταφέρουμε να κόψουμε αυτό το κεφάλι, αύριο θα είναι κάτι άλλο.
Δεν υπάρχει άλλη λύση. Αν θέλουμε, αν σκοπεύουμε, αν ελπίζουμε να αλλάξουμε σελίδα, να προχωρήσουμε, να διορθωθούμε, πρέπει να εκριζώσουμε το ΠΑΣΟΚ από την Ελλάδα, πρέπει να εξαλείψουμε τον πρασινοφρουρό που κρύβουμε μέσα μας.
