ΣΤΗ ΘΕΟΦΑΝΕΙΟ
«Αυτό που πάνω απ΄ όλα με ενδιαφέρει είναι να επικοινωνήσει η ταινία μου με το κοινό στο οποίο αναφέρεται» λέει ο σκηνοθέτης Στράτος Τζίτζης, ο οποίος ύστερα από αρκετά χρόνια απουσίας από τον κινηματογράφο επιστρέφει στη δράση με την ταινία «45 τετραγωνικά». «Δεν αναφέρομαι στα εισιτήρια, που και αυτά μετρούν, γιατί όσοι κάνουμε κινηματογράφο παράγουμε εμπορικό προϊόν,αλλά στο ότι ο νέος κόσμος στον οποίο θέλω να απευθυνθώ είναι ο κόσμος τον οποίο η ταινία μου πραγματεύεται».
Το παράπονο του σκηνοθέτη έχει να κάνει με την επιφυλακτική στάση που κράτησε προς τα «45 τετραγωνικά» το κύκλωμα των αθηναϊκών πολυκινηματογράφων. « Δεν σνομπάρω καθόλου αυτούς τους χώρους, ίσα- ίσα, ζητώ πρόσβαση και διάλογο τόσο με τους ανθρώπους που τους ελέγχουν όσο και με τους θεατές που πηγαίνουν να δουν τις ταινίες που παίζονται εκεί. Το σινεμά που κάνω δεν είναι “σιγουράκι” φεστιβαλικό, όπως το “Αttenberg” για παράδειγμα, ούτε “σιγουράκι” εμπορικό, με τον “παπακαλιάτικο”, τηλεοπτικό κόσμο. Είναι απλό και άμεσο ».
Ο Τζίτζης εστιάζει στην περίπτωση μιας νεαρής, ατίθασης γυναίκας, της Χριστίνας ( Εφη Λογγίνου ), η οποία αποφασίζει να σπάσει τον δεσμό με τη μητέρα της ( Ράνια Οικονομίδου ) και να φύγει από το σπίτι για να ζήσει μόνη σε ένα διαμέρισμα 45 τετραγωνικών μέτρων σε μια Αθήνα επιθετική και εχθρική. «Είναι μια ταινία που μπορεί να έχει, όπως έχω ακούσει, καλλιτεχνικές αρετές, μπορεί να συγκινεί με την αλήθεια της. Αλλά για μένα είναι πολύ σημαντικό να τη δουν αυτοί τους οποίους δείχνει. Είναι μια ανάγκη ουσιαστική, που ξεπερνά την εμπορικότητα».
Τα «45 τετραγωνικά» είναι η δεύτερη ταινία της τριλογίας του Τζίτζη με θέμα τη γυναίκα και την πόλη, μετά το «Σώσε με» με τη Μαρία Ζορμπά, παραγωγής 2001 (η πρώτη ταινία του ήταν η κωμωδία «Η αγάπη είναι ελέφαντας»). Για τον σκηνοθέτη κοινό χαρακτηριστικό της τριλογίας και κυρίαρχο στοιχείο στα «45 τετραγωνικά» είναι ο ρεαλισμός των καταστάσεων οι οποίες παρουσιάζονται με εντελώς ανεπιτήδευτο τρόπο και ερμηνεύονται από τους ηθοποιούς με τέτοια φυσικότητα, έτσι ώστε όλα να μοιάζουν απολύτως αληθινά. «Ο λυρισμός της καθημερινότητας είναι η γυναίκα» συνεχίζει ο Τζίτζης, καταλήγοντας στο ότι το ωραιότερο σχόλιο που έχει ως τώρα ακούσει για τα «45 τετραγωνικά» προήλθε από μια κυρία του Κολωνακίου που του είπε ότι είδε την ταινία... σαν ντοκυμαντέρ.
Σημαντικό ρόλο για την επιτυχία της ταινίας έπαιξε η εμπιστοσύνη του σκηνοθέτη προς την Εφη Λογγίνου, η οποία κρατά τον κεντρικό ρόλο. «Είναι μια νέα ηθοποιός τεράστιων δυνατοτήτων και έχει φυσική παρουσία που “γράφει” μοναδικά στο πανί» λέει ο σκηνοθέτης. Η Λογγίνου γεννήθηκε στη Σουηδία από έλληνες μετανάστες που επέστρεψαν στην Ελλάδα (Πάτρα) όταν εκείνη ήταν επτά ετών. Η ίδια, από πολύ νωρίς στη ζωή της ( «πέντε- έξι χρόνων» όπως μας είπε), αποφάσισε να γίνει ηθοποιός.
Και αυτό ακριβώς έκανε, σπουδάζοντας στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Κιμούλη, με τον οποίο έπαιξε «Αντιγόνη» δίπλα στην Πέγκυ Τρικαλιώτη και Σαίξπηρ - την κόρη του Σάιλοκ (Κιμούλης) στον «Εμπορο της Βενετίας». Προς το παρόν μετρά κάποιες παραστάσεις, μερικά σίριαλ της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και αρκετές τηλεοπτικές εμφανίσεις σε αυτοτελείς σειρές («Ιχνη», «Αληθινοί έρωτες» και «Ιστορίες μυστηρίου»). Τα «45 τετραγωνικά» είναι η πρώτη κινηματογραφική ταινία της.
