«Η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήν την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές φορές κερδαίνουν».
Διαχρονικά τα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη. Και επίκαιρα όσο ποτέ!
Σήμερα, 27 Μαΐου 2011, για μια ακόμη φορά οι Έλληνες πρέπει να πάρουμε απόφαση να πεθάνουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε.
Οι ύαινες του καθεστωτισμού αλυχτούν «συναίνεση»: Αλυχτούν για να αποδεχτούμε να αυτοκτονήσουμε ως χώρα.
«Αν δεν αυτοκτονήσετε από μόνοι σας, θα σας σκοτώσουμε εμείς», απειλούν! Ξεπουληθείτε, ξεπουλήστε τα όλα, αλλιώς θα σας τα πάρουμε εμείς!
Μα, καλοί μου άνθρωποι, αν είναι έτσι κι αλλιώς να μας τα πάρετε, γιατί να τα δώσουμε από μόνοι μας;
Μήπως γιατί, τελικά, ο μόνος τρόπος για να τα πάρετε, είναι να σας τα δώσουμε εμείς;
Οι προσεγγίσεις για την ελληνική κρίση είναι κατά βάση δύο. Υπάρχουν αυτοί που νομίζουν ότι ήταν δύσκολη η οικονομική κατάσταση έτσι κι αλλιώς, ότι η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ «κατέστρεψε τη χώρα» και ότι το Μνημόνιο ήταν «αναγκαίο κακό» και «δεν γινόταν κι αλλιώς.
Και υπάρχουμε και οι υπόλοιποι, που πιστεύουμε ότι η αδυναμία δανεισμού της χώρας ήταν καθαρά τεχνητή, ότι μας έφερε σε αυτή την κατάσταση σκόπιμα ο Παπανδρέου, προκειμένου είτε να αποφύγει το πολιτικό κόστος λήψης μέτρων, είτε για να εξυπηρετήσει το δολάριο στο νομισματικό πόλεμο ευρώ-δολαρίου, είτε για συνδυασμό των παραπάνω λόγων με άλλους…
Αν έχουμε δίκιο όσοι υιοθετούμε τη δεύτερη εκδοχή, τότε, όσο τεχνητή ήταν η υπαγωγή μας στην οικονομική διακυβέρνηση της τρόικα, άλλο τόσο εφικτή είναι η επιστροφή μας σε καθεστώς δανεισμού από τις αγορές, ως κυρίαρχη χώρα.
Ο Αντώνης Σαμαράς, μέσα στη δίνη του «αναπόφευκτου» Μνημονίου, των «επιταγών» της τρόικα και της κυριαρχίας τους καθεστωτικού τρόπου σκέψης, μιλά με αυτοπεποίθηση για τη δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου. Γνωρίζει λοιπόν πολύ καλά ότι όσοι εξωελλαδικοί παράγοντες στηρίζουν το Μνημόνιο, δεν το κάνουν για το συμφέρον της Ελλάδας, αλλά για το συμφέρον το δικό τους.
Έχουν συνεπώς κάθε λόγο να συνεχίσουν τη χρηματοδοτική στήριξη της Ελλάδας, ακόμη και χωρίς να λαμβάνονται τα αυτοκτονικά μέτρα που τόσο πρόθυμα και τόσο πειθήνια σπεύδει να λάβει η κυβέρνηση Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου.
Εδώ ακριβώς έγκειται η διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας. Την οποία φρόντισε τόσο επιδέξια και τόσο ύπουλα να αποκρύψει από τους πολίτες η κυβέρνηση, προκειμένου να πείσει όσο μπορούσε περισσότερους για το πόσο «αναπόφευκτο» ήταν τάχα το Μνημόνιο.
Έχοντας επίγνωση όλων αυτών των παραμέτρων, ο Αντώνης Σαμαράς πατάει γερά στην άρνησή του για κάθε «συναίνεση» στη θανάτωση της Ελλάδας.
Στα δικά του χέρια κρέμεται αυτή τη στιγμή η τύχη του Ελληνισμού. Αν επιμείνει στο ηρωικό (υπό τις δεδομένες συνθήκες) ΟΧΙ, η κεντρική κρατική υπόσταση του Ελληνισμού διασώζεται.
Μας ζήτησε να τον εμπιστευθούμε. Και να θέλαμε αυτή τη στιγμή να πράξουμε διαφορετικά, δεν γίνεται. Διότι η αντίσταση της Ελλάδας είναι πια στα χέρια του. Στα χέρια του Ενός.
Υπάρχουν στιγμές που ο Ηγέτης πορεύεται μόνος του. Και, αναγκαστικά, λαμβάνει και εκτελεί τις μεγάλες αποφάσεις μόνος του.
Όμως και σε αυτές τις στιγμές ακόμη, ο αληθινός Ηγέτης δεν είναι μόνος του. Αν είναι όντως ηγέτης, ο λαός στέκεται πίσω του και στηρίζει. Και ακολουθεί και μάχεται.
Το 1940 ο τότε ηγέτης της χώρας αποφάσισε και εξετέλεσε το μεγάλο ΟΧΙ μόνος του, στις τρεις τα ξημερώματα. Ο λαός δεν συμμετείχε στην απόφαση, ούτε, αρχικά, στην εκτέλεσή της.
Ήταν όμως η απόφαση που ήθελε ο λαός. Που τον εξέφραζε και τον ενέπνεε. Και γι’ αυτό από την επομένη, ο λαός στάθηκε δίπλα στον ηγέτη. Και νίκησε μια αυτοκρατορία έτσι, «για πλάκα». Και ποιος ξέρει αν δεν νικούσε και δεύτερη αυτοκρατορία, εάν δεν πρόδιδε ο Τσολάκογλου.
Στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, ο σημερινός Ηγέτης καλείται να εκτελέσει το σημερινό μεγάλο ΟΧΙ που όλα δείχνουν ότι έχει ήδη αποφασίσει.
Όμως δίπλα του θα σταθεί και πάλι, αν όχι όλη η Ελλάδα, τουλάχιστον όλη εκείνη η Ελλάδα που είναι αποφασισμένη να ΠΑΛΑΙΨΕΙ για να ζήσει.
Οι στιγμές σήμερα είναι απείρως πιο δύσκολες. Οι προδότες και οι καλοπερασάκηδες είναι πια πολύ περισσότεροι. Το φρόνημα και το ηθικό του λαού καταρρακωμένο. Οι αχτίδες ελπίδας λιγοστές έως ανύπαρκτες.
Γι’ αυτό και το σημερινό ΟΧΙ υπό τις δεδομένες συνθήκες, μοιάζει πολύ πιο δύσκολο από τα παλιότερα.
Αλλά έχει και περισσότερη αξία από οποιοδήποτε άλλο. Και θα έχει ακόμη και μεγαλύτερη ιστορική σημασία.
Ο πραγματικός αγώνας ξεκινάει από αύριο. Θα είναι δύσκολος. Θα μας οδηγήσουν μέχρι και στην πείνα, για να υποκύψουμε. Όμως εμείς δεν θέλουμε να υποκύψουμε! Προτιμούμε να πεινάσουμε, παρά να υποκύψουμε!
Και αν δεν υποκύψουμε, θα νικήσουμε. Όπως νικούσαμε πάντοτε.
Οι αδιανόητες δυνάμεις του Ελληνισμού θα ενεργοποιηθούν. Στο τέλος, η αδυναμία των εχθρών μας θα αποκαλυφθεί: Δεν μπορούν να μας σκοτώσουν, μπορούν μόνον να μας βάλουν να αυτοκτονήσουμε. Όταν αποκαλυφθεί αυτή η μπλόφα, τότε δεν τους σώζει τίποτα…
Ο Θεός βοηθός!
