1) Τι ακολουθεί συνήθως μια χρεοκοπία...
Η τελευταία χρεοκοπία της Ελλάδας έλαβε χώρα το 1932. Πριν από αυτήν είχαν γίνει άλλες τρεις, η πρώτη το 1827, η δεύτερη το 1843 και τρίτη το 1893.
Κατά συνέπεια η τρέχουσα είναι η πέμπτη κατά σειρά και τούτο σημαίνει πως αν η ελληνική ανεξαρτησία σε μια δεκαετία περίπου συμπληρώνει 200 χρόνια ζωής κάθε 40 χρόνια έχουμε μια χρεοκοπία.
Ίσως υπάρχουν και χειρότερα, αλλά καλό είναι να έχουμε επίγνωση πως οι χρεοκοπίες συνάδουν με το οικονομικό μοντέλο που πηγάζει από το πολιτισμικό μας ιδίωμα.
Βέβαια από το 1932 μέχρι το 2010 έχουν περάσει περί τα 80 χρόνια, διάστημα που είναι διπλάσιο από το μέσο όρο και τούτο αποτελεί παρηγοριά καθώς με την πάροδο του χρόνου η συχνότητα επιβραδύνεται...
Πριν το 1932 είχαμε περίπου μια χρεοκοπία κάθε 26 χρόνια...
Μια παράμετρος που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πως οι χρεοκοπίες συνήθως οδηγούν σε πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις.
Τη χρεοκοπία του 1932 π.χ. ακολούθησε μια περίοδος πολιτικής αστάθειας όπου στις εκλογές του 1936 εκδηλώθηκε με το αποτέλεσμα τα δύο μεγάλα κόμματα της εποχής, το Λαϊκό και των Φιλελευθέρων, να μην καταφέρουν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση με αποτέλεσμα να καταλήξουν στην κυβέρνηση κοινής αποδοχής του Κ. Δεμερτζή με αντιπρόεδρο τον Ι. Μεταξά. Στη συνέχεια η θάνατος του προέδρου της κυβερνήσεως έφερε επικεφαλής τον Μεταξά ο οποίος προσχώρησε στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου.
Το κόμμα του Μεταξά στις εκλογές του 1936 είχε λάβει κάτω από 5%.
Η χρεοκοπία σαν ευκαιρία...
Οι χρεοκοπίες όμως αποτελούν για άλλους καταστροφή και για άλλους ευκαιρίες, ενώ μετά την πάροδο λίγων ετών από την οριστικοποίηση του συμβάντος και την ολοκλήρωση των επιπτώσεων οι άνθρωποι έχουν ξεπεράσει το οικονομικό ή ψυχικό τραύμα και έχουν επανέλθει στην φυσιολογική ζωή μιας νέας ισορροπίας.
Γενικώς είναι αποδεκτό από ειδικούς που μελετούν την ανθρώπινη ψυχολογία και συμπεριφορά πως ενόψει απώλειας βιοτικού επιπέδου, η δύσκολη περίοδος είναι αυτή της προσμονής του συμβάντος και στη συνέχεια της προσαρμογής στα νέα δεδομένα.
Επιπλέον, καθώς ο άνθρωπος δεν μοιάζει και με τον αγαθότερο των πρωτευόντων θηλαστικών, η ατομική υποβάθμιση «τραυματίζει» περισσότερο από μια γενικότερη.
Το ζητούμενο όμως της χρεοκοπίας είναι οι βάσεις που θα βάλει για την επόμενη μέρα, όπου οι αξίες δεν θα πρέπει να έχουν να κάνουν με το να αμείβεται καλύτερα όποιος έχει το ισχυρότερο «δόντι» στην αργομισθία και διαφθορά σε βάρος του δημοσίου, αλλά αυτός που εργάζεται και επινοεί παραγωγικότερα.
2) Μέσα σε λίγες εβδομάδες θα κριθεί το μέλλον της χώρας...
Οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ρυθμό και καθημερινά πλέον ωριμάζουν εκτός Ελλάδας με μικρή την δυνατότητα επιρροής μας σε αυτές.
Το τραγικό είναι πως χάσαμε ένα χρόνο με κωλυσιεργίες και αδράνεια, χρόνο στον οποίο θα μπορούσαμε να είχαμε αυξήσει την επιρροή μας στην τελική έκβαση.
Το γεγονός πως έντυπα που επηρεάζουν τα κέντρα αποφάσεων στη Γερμανία, όπως η Handelsblatt και ο Der Spiegel, τα οποία πέρυσι μας υποστήριζαν θερμά προτρέποντας τους αναγνώστες να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα, τώρα αποστασιοποιούνται, δεν είναι καλό μήνυμα...
Μετά και την περιπέτεια του Ντομινίκ Στρως Καν ο μόνος που υποστηρίζει ανοιχτά το σενάριο της πάση θυσίας παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι ο γηραιός Βόλφγκανγκ Σοϊμπλε.
Τις επόμενες εβδομάδες φαίνεται πως θα κριθούν οι επόμενες δεκαετίες της χώρας. Αν δηλ. αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει κάπου μεταξύ Ιταλίας και Κύπρου πολιτικά και κοινωνικά ή θα μετακομίσει μεταξύ Αλβανίας και Λιβύης.
Το γεγονός πως κάτω από τέτοιες συνθήκες στον ελληνικό τύπο αποτελεί είδηση πως ο κ. Σαμαράς μίλησε στο τηλέφωνο με το κ. Παπανδρέου αποτελεί δείγμα του μεγέθους ανευθυνότητας αμφοτέρων...
Στους υπόλοιπους δεν αναφέρομαι καν γιατί οι περισσότεροι δεν μοιάζουν να επικοινωνούν με τον κόσμο ετούτο, αλλά με κάποια πραγματικότητα που έχει εντυπωθεί στο μυαλό τους με τέτοια ισχύ που δεν υπάρχει περίπτωση να τους συνεφέρει κανένα σοκ.
Για το χρηματιστήριο δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο άξιο σχολιασμού, πέραν της γενικότερης εικόνας που παραμένει εδώ και μήνες ίδια.
Κατά συνέπεια η τρέχουσα είναι η πέμπτη κατά σειρά και τούτο σημαίνει πως αν η ελληνική ανεξαρτησία σε μια δεκαετία περίπου συμπληρώνει 200 χρόνια ζωής κάθε 40 χρόνια έχουμε μια χρεοκοπία.
Ίσως υπάρχουν και χειρότερα, αλλά καλό είναι να έχουμε επίγνωση πως οι χρεοκοπίες συνάδουν με το οικονομικό μοντέλο που πηγάζει από το πολιτισμικό μας ιδίωμα.
Βέβαια από το 1932 μέχρι το 2010 έχουν περάσει περί τα 80 χρόνια, διάστημα που είναι διπλάσιο από το μέσο όρο και τούτο αποτελεί παρηγοριά καθώς με την πάροδο του χρόνου η συχνότητα επιβραδύνεται...
Πριν το 1932 είχαμε περίπου μια χρεοκοπία κάθε 26 χρόνια...
Μια παράμετρος που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πως οι χρεοκοπίες συνήθως οδηγούν σε πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις.
Τη χρεοκοπία του 1932 π.χ. ακολούθησε μια περίοδος πολιτικής αστάθειας όπου στις εκλογές του 1936 εκδηλώθηκε με το αποτέλεσμα τα δύο μεγάλα κόμματα της εποχής, το Λαϊκό και των Φιλελευθέρων, να μην καταφέρουν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση με αποτέλεσμα να καταλήξουν στην κυβέρνηση κοινής αποδοχής του Κ. Δεμερτζή με αντιπρόεδρο τον Ι. Μεταξά. Στη συνέχεια η θάνατος του προέδρου της κυβερνήσεως έφερε επικεφαλής τον Μεταξά ο οποίος προσχώρησε στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου.
Το κόμμα του Μεταξά στις εκλογές του 1936 είχε λάβει κάτω από 5%.
Η χρεοκοπία σαν ευκαιρία...
Οι χρεοκοπίες όμως αποτελούν για άλλους καταστροφή και για άλλους ευκαιρίες, ενώ μετά την πάροδο λίγων ετών από την οριστικοποίηση του συμβάντος και την ολοκλήρωση των επιπτώσεων οι άνθρωποι έχουν ξεπεράσει το οικονομικό ή ψυχικό τραύμα και έχουν επανέλθει στην φυσιολογική ζωή μιας νέας ισορροπίας.
Γενικώς είναι αποδεκτό από ειδικούς που μελετούν την ανθρώπινη ψυχολογία και συμπεριφορά πως ενόψει απώλειας βιοτικού επιπέδου, η δύσκολη περίοδος είναι αυτή της προσμονής του συμβάντος και στη συνέχεια της προσαρμογής στα νέα δεδομένα.
Επιπλέον, καθώς ο άνθρωπος δεν μοιάζει και με τον αγαθότερο των πρωτευόντων θηλαστικών, η ατομική υποβάθμιση «τραυματίζει» περισσότερο από μια γενικότερη.
Το ζητούμενο όμως της χρεοκοπίας είναι οι βάσεις που θα βάλει για την επόμενη μέρα, όπου οι αξίες δεν θα πρέπει να έχουν να κάνουν με το να αμείβεται καλύτερα όποιος έχει το ισχυρότερο «δόντι» στην αργομισθία και διαφθορά σε βάρος του δημοσίου, αλλά αυτός που εργάζεται και επινοεί παραγωγικότερα.
2) Μέσα σε λίγες εβδομάδες θα κριθεί το μέλλον της χώρας...
Οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ρυθμό και καθημερινά πλέον ωριμάζουν εκτός Ελλάδας με μικρή την δυνατότητα επιρροής μας σε αυτές.
Το τραγικό είναι πως χάσαμε ένα χρόνο με κωλυσιεργίες και αδράνεια, χρόνο στον οποίο θα μπορούσαμε να είχαμε αυξήσει την επιρροή μας στην τελική έκβαση.
Το γεγονός πως έντυπα που επηρεάζουν τα κέντρα αποφάσεων στη Γερμανία, όπως η Handelsblatt και ο Der Spiegel, τα οποία πέρυσι μας υποστήριζαν θερμά προτρέποντας τους αναγνώστες να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα, τώρα αποστασιοποιούνται, δεν είναι καλό μήνυμα...
Μετά και την περιπέτεια του Ντομινίκ Στρως Καν ο μόνος που υποστηρίζει ανοιχτά το σενάριο της πάση θυσίας παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι ο γηραιός Βόλφγκανγκ Σοϊμπλε.
Τις επόμενες εβδομάδες φαίνεται πως θα κριθούν οι επόμενες δεκαετίες της χώρας. Αν δηλ. αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει κάπου μεταξύ Ιταλίας και Κύπρου πολιτικά και κοινωνικά ή θα μετακομίσει μεταξύ Αλβανίας και Λιβύης.
Το γεγονός πως κάτω από τέτοιες συνθήκες στον ελληνικό τύπο αποτελεί είδηση πως ο κ. Σαμαράς μίλησε στο τηλέφωνο με το κ. Παπανδρέου αποτελεί δείγμα του μεγέθους ανευθυνότητας αμφοτέρων...
Στους υπόλοιπους δεν αναφέρομαι καν γιατί οι περισσότεροι δεν μοιάζουν να επικοινωνούν με τον κόσμο ετούτο, αλλά με κάποια πραγματικότητα που έχει εντυπωθεί στο μυαλό τους με τέτοια ισχύ που δεν υπάρχει περίπτωση να τους συνεφέρει κανένα σοκ.
Για το χρηματιστήριο δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο άξιο σχολιασμού, πέραν της γενικότερης εικόνας που παραμένει εδώ και μήνες ίδια.
