Τα κράτη δεν μπορούν να πτωχεύσουν από τη φύση τους... καθώς η δυνατότητα αυτή αναφέρεται αποκλειστικά στα νομικά πρόσωπα που ασκούν εμπορική δραστηριότητα (βλ. Πτωχευτικό Νόμο) και στα φυσικά πρόσωπα (βλ. νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά). Άλλωστε, ακόμα και αν αυτό ήταν εφικτό, ένα τέτοιο ενδεχόμενο για κάποιο κράτος θα απέβαινε από μόνο του καταστροφικό, καθώς θα το απέκλειε, αν όχι διά παντός, τουλάχιστον για αρκετές δεκαετίες, από τις παγκόσμιες αγορές.
Έτσι, η μόνη δυνατότητα που που απομένει στα κράτη που αντιμετωπίζουν δυσχέρεια κάλυψης των δανειακών τους υποχρεώσεων είναι αυτή της αναδιάρθρωσης, δηλαδή της ρύθμισης, με ελεγχόμενο και κατόπιν συμφωνίας με τους πιστωτές τρόπο.
Η αναδιάρθρωση είναι δυνατό να λάβει πολλές μορφές, όπως το αποκαλούμενο από τους οικονομολόγους "haircut", σύμφωνα με το οποίο οι οφειλές προς τους πιστωτές του κράτους "ψαλιδίζονται", με αποτέλεσμα να απομειώνεται η αξία των δανειακών τους απαιτήσεων προς την οφειλέτιδα χώρα και οι απαιτήσεις τους αυτές, τα ομόλογα ή άλλοι τίτλοι χρέους, να χάνουν μέρος της αξίας τους κατά ένα ορισμένο ποσοστό.
Άλλη μορφή αναδιάρθρωσης και, ενδεχομένως, πιο ομαλή, είναι η επιμήκυνση, που ανάγεται στην μετατροπή δανειακών απαιτήσεων βραχείας ή μέσης διάρκειας σε αντίστοιχες απαιτήσεις μακρύτερης διάρκειας. Σε αυτή την περίπτωση είναι δυνατή και η μείωση του επιτοκίου.
Το μέτρο αυτό, που έχει πρόσφατα αποτελέσει τη θρυαλλίδα εντονότατης κινδυνολογίας στη χώρα μας, έχει χρησιμοποιηθεί από αρκετές χώρες που αδυνατούν να αντεπεξέρθουν διαφορετικά στις δανειακές τους υποχρεώσεις και δεν είναι από μόνο του η πηγή όλων των κακών. Το σημαντικό είναι να χρησιμοποιηθεί σωστά, τόσο από άποψη χρόνου όσο και μορφής, συνδυασμένο με στοχευμένες επικοινωνιακές μεθόδους και να συμβάλλει στην αποφυγή καταστροφικότερων οικονομικών επιπτώσεων που, διαφορετικά, θα επέρχονταν.
