Τον Οκτώβρη του 2009, μετά μια διακυβέρνηση περίπου πεντέμιση χρόνων, η Ν.Δ. χάνει τις εκλογές με το απογοητευτικότατο ποσοστό 10,5 μονάδων διαφοράς από το ΠΑΣΟΚ. Το πιο εντυπωσιακό και συνάμα καταλυτικό αυτών των εκλογών ήταν ο αριθμός των ψηφοφόρων της Ν.Δ που «έμεινε» σπίτι του και απείχε της ψηφοφορίας. Θέλησε με αυτόν τον τρόπο να τιμωρήσει το κόμμα του για μια σειρά λαθών στη διάρκεια της υπερπενταετούς άσκησης εξουσίας…
Πάνω από ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι, που ενώ στις προηγούμενες εκλογές εν μέσω πυρκαγιών και άλλων «απρόσμενων» κακών που είχαν ξαφνικά ενσκήψει είχαν δώσει εμπιστοσύνη στη Ν.Δ., επηρεασμένοι από τα Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού (τα ίδια που εκστρατεύουν τώρα κατά Σαμαρά) αλλά και απο αστοχίες, επέλεξαν να απέχουν παρά να δώσουν την ψήφο τους κάπου αλλού. Το αποτέλεσμα γνωστό και απολύτως καταστροφικό.
Κυβέρνηση εξελέγη το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, του “λεφτά υπάρχουν”. Παρά τις όποιες προσπάθειες παραμονή εκλογών να ψελλίσει λόγο αλήθειας η Ν.Δ. και να πει τα πράγματα με το όνομα τους, δεν την άκουσε κανείς.
Ένα μεγάλο μέρος των οπαδών της είχε ήδη αποφασίσει: αποχή και τιμωρία!
Βλέπετε, ήταν όλα τόσο πρόσφατα: ένα «τεράστιο» σκάνδαλο που αποδείχτηκε τελικά μη-σκάνδαλο είχε θολώσει την όποια καθαρή ματιά. Ήταν και αστοχίες σε επίπεδο επιλογής προσώπων: ένας ανεκδιήγητος δημόσιος υπάλληλος που καταλαμβάνοντας για πρώτη φορά θέση εξουσίας «ζαλίστηκε» μέχρι που έπεσε απο τον πέμπτο όροφο και τιμωρήθηκε σε προσωπικό επίπεδο όσο κανείς! Ένας άλλος πολιτικός “αστέρας” που το είδε διάδοχος και έπραξε με ανάλογη αμετροέπεια, τιμωρήθηκε και απαξιώθηκε και αυτός! Κάποιοι θα θυμηθούν άλλους που πολύ νωρίς ξέχασαν το σεμνά και ταπεινά του αρχηγού τους και το γύρισαν σε έπαρση και αλλαζονεία! Και κάποιοι άλλοι θα θυμηθούν και άλλους ανεπαρκείς που ενώ έπρεπε να βγουν μπροστά στη δύσκολη ώρα, κιότεψαν! Για όλους αυτούς και άλλους πολλούς οι ψηφοφόροι της Ν.Δ θύμωσαν. Θύμωσαν πολύ! Και έμειναν στα σπίτια τους. Την δύσκολη ώρα σφύριξαν αδιάφορα. Ε, και σιγά, τι θα γίνει;
Κι έγινε. Ο κακός χαμός και ο μεγάλος χαλασμός. Ο Γ. Α. Παπανδρέου μαζί με τον σημερινό αρχηγό Βαγγέλη Βενιζέλο και με σύνθημα την πολιτική αγυρτία του «λεφτά υπάρχουν» ανέλαβαν την εξουσία. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε! Έχοντας ήδη προαποφασίσει την ένταξη μας στο ΔΝΤ ανέλαβαν να εκτελέσουν τις αποφάσεις με μεθοδεύσεις που σήμερα βρίσκονται κάτω από τον φακό εισαγγελέων και εξεταστικών επιτροπών! Κραυγάζοντας στα διεθνή Μέσα συκοφαντίες ενάντια στην ίδια την πατρίδα τους και απαξιώνοντας πλήρως τους συμπολίτες τους, αυτούς που τόσο απλόχερα χάριζαν στο Πασοκ χρόνια εξουσίας και καλοπέρασης! Σιγά τους χαχόλους, άλλωστε “μαζί τα φάγαμε”! Ετσι, για να μην ξεχνιόμαστε!
Και ύστερα ήρθαν τα μνημόνια. Το πρώτο, στο οποίο αντιστάθηκε σθεναρά ο Αντώνης Σαμαράς, η καταστροφική απραξία δύο ολόκληρων χρόνων με οριζόντιες περικοπές και όποιον πάρει ο χάρος, έτσι χωρίς πρόγραμμα. Και όμως, ο Αντώνης Σαμαράς πρότεινε σχέδια και πολιτικές που χλευάστηκαν και λοιδωρήθηκαν. Και ακόμη περισσότερο, κατασυκοφαντήθηκαν στους δανειστές εταίρους με «εσωτερική» πληροφόρηση, εκτελώντας σχέδιο πλήρους καταστροφής της χώρας και οδηγώντας την λίγο πριν την έξοδο από την ευρωζώνη. Μια κατάκτηση που υπηρξε κεντρικός στόχος δεκαετιών για τη Ν.Δ. αλλά και για όλους τους έλληνες. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε!
Και τότε, μπροστά στην ολοκληρωτική καταστροφή η Ν.Δ. συναίνεσε σε μια κυβέρνηση μετάβασης σε εκλογές και διαχείρησης ενός ίσως αμφιβόλου κουρέματος, κερδίζοντας χρόνο. Εκείνον τον απόλυτα απαραίτητο χρόνο για την δημοκρατική έκφραση του ελληνικού λαού και την αλλαγή συνθηκών στην Ευρώπη. Και να μην γελιόμαστε μεταξύ μας. Δυνατότητες άλλες δυστυχώς δεν υπήρχαν. Ήταν ο τελευταίος ελιγμός. Γιατί απλά άρνηση στη άρνηση χωρίς θέση, και πατριωτικά τύπου «φεύγουμε εδώ και τώρα, και όποιον πάρει ο χάρος» τα λέει και ο κυρ-Παντελής στο καφενείο της γωνίας, υποννοώντας προφανώς οτι αυτόν δεν θα τον πάρει ο χάρος!
Θέσεις όμως καθαρές, διαχειριστικές, για την επόμενη μέρα για τα σχολεία, για τα νοσοκομεία, για τους μισθούς, για τις συντάξεις, για την άμυνα δεν βλέπω, να ψελλίζει έστω, κανείς!
Καμιά ολοκληρωμένη πρόταση για την οικονομία, έστω και μετά την άτακτη χρεοκοπία, και δηλώνω έτοιμη να την ακούσω!
Βλέπω μόνο παντιέρες ρόζες ένθεν κακείθεν του κέντρου, ούτως ειπείν δεξιά και αριστερά και ακούω μόνον άναρθρους επαναστατικούς αλλαλαγμούς!
Ακούω μόνον, μια στείρα άρνηση και βλέπω ένα γενικό αχταρματσίδικο μέτωπο που έχει λίγο απ’ όλα: λίγο αρνούμαστε το χρέος, λίγο δεν “πληρώνω-δεν πληρώνω“, λίγο «άσε θα δούμε», λίγο «οι ωραίοι έχουν χρέη»! Και ειλικρινά λυπάμαι για την απαξία της γραφής μου…
Και από την άλλη μεριά βλέπω ένα ΠΑΣΟΚ, τον απόλυτο καταστροφέα της χωρας μου, έναν Βενιζέλο να επαναφέρει τους Τσουκάτους των λαθραίων εκατομυρίων μαζί με όλον τον παλιό συρφετό, έτσι ξεδιάντροπα, αλλάζοντας όμως περιβολή, και να με προκαλεί με αυθάδεια: «Aρχίζουμε». Αρχίζουνε τι; Την καταστροφή πάλι από την αρχή; Ας τολμήσει να το πει στους μικροομολογιούχους που τους κούρεψε από τους κόπους μιας ζωής ψευδόμενος λίγες μέρες πριν! Δεν έχει άλλο, το τελειώσανε το μαγαζί. Κοντεύει να φύγει μετανάστης!
Με αυτές τις σκέψεις κατά νου και κάνοντας τον απολογισμό μου, εγώ προσωπικά δεν θα πυροβολήσω τα πόδια μου για δεύτερη φορά.
Μέσα σε ένα σκηνικό κινούμενης άμμου καθημερινά σε διεθνές επίπεδο, έναν Βενιζέλο απέναντι να έχει υποσχεθεί και να έχει υπογράψει εν αγνοία μου και γω δεν ξέρω τι, και μία καθημερινή απειλή ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας με όλα τα επακόλουθα, έγιναν και λάθη απο μέρους της Ν.Δ.
Και δεν είδα και κείνες τις αλλαγές σε πρόσωπα που θα ήθελα. Είδα αυτούς που με θύμωσαν και με απομάκρυναν απο τη Ν.Δ. να μου μιλούν για την επόμενη μέρα, διεκδικώντας τάχα ποιόν ρόλο;
Είδα πολλούς την ώρα της μαχης να τραβούν χαλιά και να χτυπούν κάτω από τη ζώνη!
Είδα άλλους που ίσως τους εμπιστευόμουνα για την επόμενη μέρα να διαχωρίζουν την θέση τους για προσωπικά οφέλη και ατζέντες. Να ερίζουν για πρωτοκαθεδρίες σε σχηματισμούς και να ψελλίζουν αντίσταση, έτσι χωρίς πρόγραμμα.
Είδα και άλλους καινούριους να είναι μιά από τα ίδια.
Είδα πολλά και απογοητευτικά.
Είδα, όμως, και έναν Αρχηγό να αγωνίζεται. Να αγωνίζεται ειλικρινά με νύχια και με δόντια. Απέναντι σε όλους και σε όλα. Και μέσα στο κόμμα του, και έξω από αυτό. Και μέσα στην Ελλάδα, και έξω. Χωρίς καμιά στήριξη από κανένα Μέσο. ΜΟΝΟΣ! Με όλους ενάντια και απέναντι.
Είδα έναν Αρχηγό να μου λέει την αλήθεια. “ΟΧΙ” όταν έπρεπε, οδυνηρότατο “ΝΑΙ” για να μπορέσω να «συρθώ» και να ξεφύγω ίσως την απόλυτη καταστροφή. Είδα έναν Αρχηγό που ενώ μπορούσε να μιλήσει στο θυμικό μου και να τα πάρει όλα, μου είπε «δυστυχως, εδώ που φτάσαμε, αυτά είναι».
Και τον σύγκρινα με όλους αυτούς που τώρα με καλούν και προσποιούνται την «άλλη επιλογή». Τι μου λένε στ’ αλήθεια; Τι μου προτείνουν; Ξανά ψεύτικες ελπίδες επανάστασης και ηρωισμού; Ξανά στις δικές μου πλάτες;
Και θυμήθηκα το ίδιο ακριβώς σκηνικό πριν απο δυόμιση περίπου χρόνια. Στις εκλογές του 2009. Όταν διάλεξα να μην ακούσω. Όταν κάθησα σπίτι μου και επέλεξα την δική μου αποχή και την δική τους τιμωρία. Και τελικά τιμώρησα πολύ πιο σκληρά τον ίδιο μου τον εαυτό…
Η μόνη ελπίδα, όλοι εμείς! ΕΣΕΙΣ κι εγώ. Ένα εκατομμύριο κόσμος που την τελευταία φορά με θυμό επιλέξαμε άθελα μας την καταστροφή! Την δική μας!
Ε, λοιπόν εγώ δεν πυροβολώ τα πόδια μου για δεύτερη φορά…
