Ακόμη και φανατικός του Μιχάλη Χατζηγιάννη να είναι κάποιος,
σίγουρα έχει ακούσει -και στα κρυφά μπορεί ακόμη και να έχει τραγουδήσει- τους
στίχους από το συγκρότημα Τρύπες που λένε:
«Λονδίνο Άμστερνταμ ή Βερολίνο;
έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας
oσα κι αν έχω δανεικά πια δεν σου δίνω
να κάνεις βόλτες με το magic bus.»
Ωστόσο, ελάχιστοι γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα υπήρξε όντως ένα
τουριστικό πρακτορείο με τη συγκεκριμένη ονομασία το οποίο στις αρχές της δεκαετίας
του ΄80 εκτελούσε δρομολόγια στις τρεις ευρωπαϊκές πόλεις. Ήταν στην οδό
Φιλελλήνων σ’ ένα ημιυπόγειο, απέναντι από την καθολική εκκλησία, μπροστά από
τη είσοδο της πλάκας.Το πρακτορείο εκτελούσε αμέτρητα δρομολόγια και ένωνε την
νεολαία της Ευρώπης σε προσιτές τιμές. Τότε, ο μόνος τρόπος μαζικού τουρισμού
ήταν το τρένο -όσον αφορά το Βερολίνο -που το προτιμούσαν οι μετανάστες και το
αεροπλάνο, το οποίο ο μέσος εργαζόμενος, με το μισθό που έπαιρνε το έβλεπε μόνο
στις ταινίες του Φίνου.
Το Magic Bus έκανε θρύψαλα τον ανταγωνισμό. Με σημερινές
τιμές η σύγκριση είχε ως εξής:
Αν ένα εισιτήριο της Oλυμπιακής για Άμστερνταμ κόστιζε
τριακόσια ευρώ, τα λεωφορεία του πρακτορείου μετέφεραν τους
νέους με 80 ευρώ. Εσείς δηλαδή τι θα επιλέγατε;
Φυσικά το ταξίδι κρατούσε κάνα δύο μέρες και η καμπίνα του
λεωφορείου ήταν μια εμπειρία για όλες τις αισθήσεις. Τσιγάρα, ιδρώτας, ροχαλητά
και οσμές από τα κεφτεδάκια «για το δρόμο» που είχε τυλίξει η ελληνίδα μάνα.
Άλλα άμα ήσουν 20 χρονών στη δεκαετία του 80 και μπορούσες να ταξιδέψεις στο
Λονδίνο, αυτή η ατμόσφαιρα ήταν απλά ροκ.
Ξέχασα να επισημάνω μια ασήμαντη λεπτομέρεια:
Τα δρομολόγια δεν ήταν νόμιμα, καθώς η μεταφορά προσώπων από
ιδιώτες απαγορευόταν. Η λεπτομέρεια αξιολογείται ως ασήμαντη καθώς τίποτα δε
γίνονταν στα κρυφά. Το πρακτορείο συνεργαζόταν με δεκάδες άλλα ταξιδιωτικά
γραφεία στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Η κυρίως πελατεία ήταν οι ξένοι που
περίμεναν μαζικά το λεωφορείο της επιστροφής σε δρόμους όπως η Αριστοτέλους η
οποία απείχε πεντακόσια μέτρα από το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας.
Και ήταν αδύνατο να μη προσέξει κάποιος πενήντα Ολλανδούς
και μικρές γοητευτικές Ολλανδέζες που περίμεναν καθημερινά ξαπλωμένες στα
πεζοδρόμια το σήμα της επιβίβασης. Το Magic Bus ήταν πρωτοπόρο καθώς άνοιξε το
δρόμο της Ελλάδας σε χιλιάδες απένταρους ευρωπαίους και έφερε εκατομμύρια
δραχμές σε συνάλλαγμα. Η ελληνική ακτοπλοΐα και νησιά όπως η Ίος και η
Σαντορίνη οφείλουν πολλά στο δαιμόνιο έλληνα επιχειρηματία που τόλμησε να κάνει
όχι μόνο τη δουλειά του αλλά και αυτή του ΕΟΤ.
Άλλωστε, μάλλον ήξερε καλύτερα πως γίνονται οι μπίζνες με
τους ξένους. Πριν το ταξιδιωτικό γραφείο είχε ένα πετυχημένο μπαρ στην πλάκα.
Όταν όλα τα κέντρα διασκέδασης έκλεισαν με το νόμο της Μελίνας Μερκούρη αντί να
κλαίγεται στις εφημερίδες έκανε ένα εντυπωσιακό start up. Διάβασε τις
απαιτήσεις της εποχής και έδωσε εργασία σε εκατοντάδες Έλληνες οδηγούς,
υπαλλήλους γραφείου και ξενοδόχους.
Αν περίμενε το νόμο οι ταξιδιάρες ψυχές θα 'χαν πάει αλλού.
Τελικά πριν εκπνεύσει η δεκαετία, το ελληνικό δημόσιο ξύπνησε και ο ΟΣΕ ανέλαβε
την εκτέλεση των δρομολογίων με λεωφορεία. Τα πρακτορεία πούλαγαν τα εισιτήρια
και κάθε άλλο παρά χαμένα βγήκαν, καθώς η νομιμότητα ανέβασε τους τζίρους. Το
ματζικ μπας ήταν μια υποδειγματική επιχείρηση που εξυπηρέτησε τις ανάγκες μιας
εποχής, κινητοποίησε το νωχελικό ελληνικό δημόσιο και φέρθηκε άψογα στους
υπαλλήλους του. Άραγε ο Αγγέλακας το
είχε υπ όψιν του όταν έγραφε τους στίχους; Μόνο αυτός ξέρει την απάντηση.
Πάντως μην αναζητήσετε το ματζικ μπας στην οδό φιλελλήνων.
Όπως οι Τρύπες έτσι και το θρυλικό
πρακτορείο δεν υπάρχει πια, παρά μόνο στις αναμνήσεις όσων βίωσαν το καλό τους.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην πολύ καλή ιστοσελίδα για
την ελληνική μουσική http://www.musicpaper.gr/editorial
