Σε τούτη την πατρίδα τί γυρεύω,με μισθοφόρους και πραιτοριανούς,
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς…
Αν κάποιος πολιτικός από αυτούς που θα ψηφίσουν σε λιγότερες από 48 ώρες το πακέτο των μέτρων, πήγαινε στον κόσμο και τον ρωτούσε: και τώρα τι περιμένεις από εμάς, τι περιμένεις από το κράτος το επόμενο διάστημα πιθανότατα να έτρωγε… κορνέδες. Δεν είναι δα και εύκολο να κόβεις σε δύο χρόνια κοντά 20 δις και να ζητάς από το θύμα να σου πει τι περιμένει από το φέρετρο που τον κλείνεις. Το πολύ – πολύ να σου απαντήσει με τον τίτλο της νέας ταινίας του Μπράντ Πιτ… «killing them softly».
Ωστόσο, αυτό που έχει πλέον σημασία είναι η επόμενη ημέρα. Καλώς ή κακώς, εύκολα ή δύσκολα τα μέτρα θα περάσουν με 153,154 ή 156 βουλευτές. Και θα πρέπει να αρχίσουν να εφαρμόζονται πάνω σε ένα λαό που είναι στην κυριολεξία καθημαγμένος. Αυτό κανείς δεν το αμφισβητεί. Όπως και δεν αμφισβητεί ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, δεν υπάρχει άλλο τράτο.
Όχι μόνο για την επιβολή νέων μέτρων, όταν το απαιτήσουν οι δανειστές, αλλά και για την ίδια την κυβέρνηση. Είναι η τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας και η τελευταία ευκαιρία της κυβέρνηση των τριών κομμάτων. Μετά έρχεται το χάος. Και δεν εννοούμε τον Τσίπρα, αλλά το πραγματικό χάος της χρεοκοπίας που θα έρθει μετά από μια σοβαρή πολιτική κρίση.
Τα μέτρα λοιπόν στο πολυνομοσχέδιο είναι και ανάλγητα και άδικα και «τυφλά». Είναι δε εντελώς αντίθετα από αυτά που μας υποσχέθηκαν προεκλογικά αλλά και διαφορετικά από την προγραμματική συμφωνία του Ιουνίου. Δε χρειάζεται να μπούμε σε κριτική για τα λάθη αυτής της κυβέρνησης ή ότι σε ορισμένες περιπτώσεις έχει πιει το νερό της λησμονιάς κι έχει έρθει σε σύγκρουση με αυτούς που την εξέλεξαν. Έχουμε κατά καιρούς κρίνει αρνητικά πολλά από τα μέτρα και της πρωτοβουλίες του Σαμαρά και των υπουργών του. Έτσι κι αλλιώς φτάσαμε στο παρά πέντε της ψήφισης, αυτό που πρέπει να δούμε είναι τι μας προσφέρουν αυτά τα μέτρα (εκτός από πίκρα) και ποια είναι η επόμενη ημέρα.
Αυτό που κατά τη γνώμη μας προσφέρουν τα μέτρα είναι παράταση ζωής. Τόσο με τη δόση των 31 ή 42 δις ευρώ όσο και με τις γενικότερες πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Η Ελλάδα δυστυχώς βρίσκεται δέσμια των επιλογών άλλων, δεν κρατά την τύχη στα χέρια της. Με την ψήφιση των μέτρων παίρνει μια ανάσα ώστε τους επόμενους μήνες να υπάρξει μια συνολική λύση για το πρόβλημα χρέους στην ΕΕ. Δεν ξέρουμε αν αυτό θα γίνει σύντομα ή μετά τις εκλογές στη Γερμανία του χρόνου, αυτό που ξέρουμε είναι ότι η Ελλάδα πρέπει πάση θυσία να μείνει στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, να διατηρηθεί στο ευρώ και να περιμένει τις αποφάσεις.
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι το χρέος της χώρας δεν είναι βιώσιμο. Εκατό δόσεις να πάρουμε το χρέος το 2020 θα είναι τρομερά υψηλό, κάτι που καθιστά αδύνατη τη βιωσιμότητα και της χώρας γενικότερα. Άλλο να έχεις χρέος κάτω από 100% του ΑΕΠ κι άλλο 160%, αυτό είναι κατανοητό. Επομένως, η εκταμίευση της δόσης δεν είναι η λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας. Η λύση θα πρέπει να είναι συνολική διότι πίσω από το δικό μας οικονομικό κραχ ακολουθεί η Ισπανία και η Ιταλία, όμως το μεγάλο «μπουμ» θα γίνει με τη Γαλλία. Οι προβλέψεις για το 2013 δείχνουν ότι η γαλλική οικονομία δε θα έχει πλέον ανάπτυξη ενώ ήδη οι Γερμανοί επιπλήττουν το Παρίσι και του ζητούν να πάρει… μέτρα.
Η ευρωπαϊκή οικονομία πλην της Γερμανίας και ορισμένων δορυφόρων της βρίσκεται ένα βήμα πριν την κατάρρευση, επομένως η μόνη λύση πρέπει να είναι συνολική. Η Μέρκελ το ξέρει αυτό και θα παίξει το δικό της χαρτί λίγο πριν τις εκλογές στη χώρα της. Θα «πουλήσει» στους ψηφοφόρους της τη σωτηρία της Ευρώπης η οποία είναι προς όφελος της Γερμανίας. Άλλωστε που θα πουλάνε τα προϊόντα της οι Γερμανοί αν καταρρεύσουν τα πάντα;
Γι’ αυτό λοιπόν η Ελλάδα πρέπει να μείνει πάση θυσία στο κέντρο των αποφάσεων. Μόνη της κανείς δε θα την σώσει, μόνο σε μια συνολική λύση θα μπορεί να ελπίζει.
Αυτό λοιπόν, ας προσφέρει η ψήφιση των μέτρων. Παράταση ζωής σε έναν βαριά ασθενή.
Όσο για την κυβέρνηση και την επόμενη ημέρα της τα πράγματα είναι απλά. Τα αποτελέσματα κρίνουν και τους ηγέτες. Αν οι Έλληνες δε δουν σύντομα αλλαγή πλεύσης της χώρας, αν δε δουν βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους, δε δουν δουλειές και ανάπτυξη τότε… μαύρο φίδι που τους έφαγε όλους.
Ο λαός δε θα χαριστεί σε κανέναν αν και οι τελευταίες αυτές δραματικές θυσίες πάνε χαμένες. Ο κόσμος θα τους περιμένει όλους στη γωνία και τότε η οργή θα είναι πρωτόγνωρη.
