Πολλοί συμπατριώτες μας πριν από τις εκλογές του Ιουνίου πίστευαν πως η Ελλάδα είναι σε κατάρρευση. Οι εκλογές τότε έγιναν σε διπλή δόση κιόλας. Υπάρχει κάποιος τώρα που πιστεύει πως σώθηκε η χώρα; Ποιός άραγε πιστεύει πως όλο αυτό το σύστημα των πολιτικών που διαβουλεύεται ποικιλοτρόπως για να κυβερνήσει, το πέτυχε;
Ξέρετε, θαρρώ πως όταν κάποιος βλέπει στον ύπνο του όνειρο ότι πέφτει στο κενό, ο τρόμος του είναι κυριολεκτικά πραγματικός. Δεν έχει σημασία το ότι αυτό που ζει είναι ένας τρομολάγνος εφιάλτης. Την ανάλυση και τα αποτελέσματα του ονείρου θα την κάνει όταν ξυπνήσει. Μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος έζησε τον τρόμο ενός εφιάλτη. Της Ελλάδας και του ίδιου, φυσικά, που δε ήξερε τι θα γίνει την επόμενη μέρα, που πέφτει στο κενό.
Με βάση αυτό το ευφάνταστο και αλλόκοτο όνειρο, η Ελλάδα οδηγήθηκε στις κάλπες τον Ιούνιο. Ήταν η πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του 1960 που η Ελλάδα οδηγήθηκε στις κάλπες όχι με το ζητούμενο κάποιου κομματικού συμφέροντος αλλά με το δίλημμα της ίδιας της επιβίωσης. Τη δεκαετία του 1960 το δίλημμα της επιβίωσης ήταν - όπως θυμούνται και μου περιέγραψαν οι παλαιότεροι - έναντι της «Αριστεράς και των συνοδοιπόρων της» που θα οδηγούσαν την Ελλάδα στην πλήρη κομμουνιστοποίηση. Αυτοί λοιπόν, σε περίπτωση επικράτησης, θα μας έπαιρναν τα χωράφια, ακόμη και τις γυναίκες μου είπαν. Πλάκα είχε Ξενοφών, μια χαρά ήταν μου είπαν.
Στην πρόσφατη, βέβαια, αναμέτρηση, κανένας δεν απειλούσε πως θα μας πάρουν τις γυναίκες, αλλά θα έπρεπε να ζήσουν όλοι την απαξίωση της δραχμής. Ω ρέ γλέντια. Αντί της κομμουνιστοποίησης, η δραχμοποίηση σκέφτηκα. Θα χαθούν δηλαδή τα χρήματα, οι κόποι μας. Με βάση αυτό και άλλα διλήμματα, καθόλου ασυνήθιστα στο παιχνίδι της πολιτικής, η χώρα υποτίθεται πως έσωσε το ευρώ και την ευρωπαϊκή της προοπτική.
Σήμερα λοιπόν και παρά την απουσία της Φώφης Γεννηματά, του Δημήτρη Ρέππα και άλλων πολλών, η χώρα θα καταφέρει να σωθεί. Το πλατύ χαμόγελο σύγχυσης του Αβραμόπουλου θα ξαναλάμψει στη Βουλή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα προσφέρει τη ρητορεία του στα νέα μέτρα, ο Σαμαράς θα περιγράψει την αναγκαιότητά τους και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης θα περιγράψει στον Πρετεντέρη ένα νέο πλαίσιο, προφανώς μετά από διάβασμα αυτή τη φορά. Κοίτα Μιχάλη μου, το χάλι μας που λέει και η Αρβανιτάκη στο ομώνυμο τραγούδι. Σωθήκαμε, λοιπόν. Μπορούμε να πάμε για σκί τώρα που δεν το κατέχουμε κιόλας σαν σπόρ.
Οπότε, τώρα που σώθηκε το ευρώ πρέπει και να το βρούμε για να πληρώσουμε τους φόρους. Εδώ μας θέλω. Τώρα που έληξε η περίοδος της τρομοκρατίας και η χρησιμότητά της ως πολιτικού εργαλείου όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενη αρθρογραφία μου, αρχίζει η περίοδος της αντίστροφης μέτρησης της φοροπίεσης. Αυτή που θα ζήσει ο κόσμος, όλοι μας ανεξαιρέτως. Πού θα βρεθούν τα ευρώ, λοιπόν, αγαπητοί μου φίλοι, σε μια πολιτική που έχει αυτοπροσδιοριστεί ως τηρητής των υπογραφών της με τους Ευρωπαίους, για ένα χρέος που δεν αποπληρώνεται και μια λιτότητα που θα είναι ατελείωτη;
Είναι σίγουρα πετυχημένα όλα εκείνα τα λεκτικά σχήματα και τα λογοτεχνικά τέρατα για τη δραχμή που θύμιζε την κουζίνα της ΙΖΟLA που θα γινόταν καμινέτο του καφέ, αν δεν έβγαιναν τα μέτρα. Μέτρα που όποιοι τα λάβουν θα μοιράζουν όπως πάντα υπουργεία και περιοχές επιρροής συμφερόντων.
Σε λίγες μέρες, όταν θα χαμογελάσουν και στις τελευταίες φωτογραφίες της μεγάλης επιτυχίας της επιμήκυνσης του χρέους με τα νέα μέτρα των 11 και βάλε δις ευρώ, θα στείλουν τα χαρτάκια με το λογαριασμό πληρωμής. Μέτρα 11,5 δισ. ευρώ. Και βέβαια ούτε μια φράση για την πραγματική ανάπτυξη. Μόνο για το ΕΣΠΑ που βαφτίζουν «ανάπτυξη» απο το οποίο είμαστε στα πρόθυρα να χάσουμε περί τα 3 δις λόγω γραφειοκρατικών αγγυλώσεων. Πού θα βρεθούν, λοιπόν, τα ευρώ, που ευτυχώς δεν έγιναν δραχμές; Μέτρα αποφασίζονται, πρόγραμμα συγκεκριμένο ανάπτυξης και προόδου δε βλέπουμε όμως και εκεί είναι το θέμα!
Σε αυτήν τη φάση δε θα υπάρξει καν η δημοσιοποίηση των παλιών σκανδάλων, όπως συνέβαινε πάντα με την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Αλήθεια τι γίνεται με την υπόθεση Μειμαράκη! Όλα θα εξελιχθούν ομαλά. Στο Σαμαρά θα ανήκει η εξουσία, ο Βενιζέλος θα την νταντεύει ελπίζοντας πως αφού επιβιώσει, θα καταφέρει να ανατάξει και ο Κουβέλης θα της κρατά ρομαντικά το χέρι, δηλώνοντας συνεχώς έναν πλατωνικό και καθόλου αμαρτωλό έρωτα.Οι περισσότεροι αυτό πιστεύουν. Πολύ cool.
Με λίγα λόγια προκύπτει πως η κυβέρνηση είχε και θα έχει μια ισχυρή πολιτική νομιμοποίηση, αλλά θα συνεχίσει να ακροβατεί πάνω στην κοινωνική σιωπή. Είναι όμως η σιωπή, η σιωπηρή αποδοχή, η καρτερικότητα περίεργων συμπεριφορών θησαυρός ή στάση κριτικής αναμονής; Όχι βέβαια επειδή οι εκλογές δεν ήταν δημοκρατικές αλλά γιατί είναι δεδομένο πως η κυβερνητική πλειοψηφία σχηματίστηκε και πάνω στον φόβο για την έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη.
Από ψήφους που προέρχονται από ανθρώπους που σε μεγάλο ποσοστό δε θέλουν το Μνημόνιο. Εν ολίγοις, μια μνημονιακή κυβέρνηση καλείται να κυβερνήσει μια αντιμνημονιακή χώρα. Στην Ελλάδα εν έτη 2012, έτσι έκριναν οι πολίτες. Τώρα, λοιπόν, τώρα που τέλειωσε η διαπραγμάτευση του προϊόντος, έρχεται και ο λογαριασμός. Τα πράγματα δε θα είναι εύκολα. Ναι, δεν θα υπάρχουν δραχμές, αλλά θα πρέπει να πληρώσουμε σε ευρώ.
Καί; Η ύπαρξη του ευρώ είναι ένα ευρωπαϊκό θέμα. Αν παραμείνει ένα νόμισμα που δεν εκφράζει τίποτα άλλο από μια ψεύτικη ενοποίηση, θα καταρρεύσει. Και δεν θα καταρρεύσει από την Ελλάδα. Κάτι είναι και αυτό φίλοι μου. Η κυρίαρχη ερώτηση απο εδώ και πέρα είναι γιατί δεν έχω ευρώ, που θα τα βρώ και τι θα τα κάνω. Και εκεί, απάντηση έχει ο καθένας. Αυτός που έφερε την Ελλάδα ως εδώ, δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε ευρώ, ούτε λίρες ούτε δραχμές. Δώστε στο Τσίπρα λίρες, στο Σαμαρά δολλάρια και σε όποιον άλλον ρούβλια. Το βέβαιο είναι ότι θα τα δώσουν σε αυτούς που τους κρατάνε στην εξουσία χρόνια και όχι στη χώρα. Ρωτήστε και τον Άκη..
