Την Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012στη Θεοφάνειο Αίθουσα Tέχνης
(Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΘΕΡΜΑΙΝΕΤΑΙ!!!)
η ΚΛΠ συνεχίζει τις προβολές της 8.00-10.00 και 10.00-12.00
και αφού σας ευχηθεί τα καλύτερα για τον νέο χρόνο
σας παρουσιάζει την ταινία του Ροντρίγκο Γκαρσία
η ΚΛΠ συνεχίζει τις προβολές της 8.00-10.00 και 10.00-12.00
και αφού σας ευχηθεί τα καλύτερα για τον νέο χρόνο
σας παρουσιάζει την ταινία του Ροντρίγκο Γκαρσία
Μέχρι να σε βρω
(Mother and child)
Κριτική του Στράτου Κερσανίδη
Είναι κάποιες ταινίες που σου μιλάνε. Που έχουν την ικανότητα να λένε τα πράγματα με τρόπο αληθινό, χωρίς να προσπαθούν να εκβιάσουν συναισθήματα και που συγκινούν με την ειλικρινή προσέγγιση της ζωής. Που κρύβουν μέσα τους το δράμα και την τραγικότητα των πραγμάτων που απλά αναδεικνύουν χωρίς να προσπαθούν να αποδείξουν τίποτε. Που είναι δίπλα μας, που μας μιλούν για την πραγματικότητα που συχνά δε τη γνωρίζουμε, ίσως να την υποψιαζόμαστε αλλά ποτέ δεν ξέρουμε το μέγεθος της.
Ο Ροντρίγκο Γκαρσία είναι άνδρας. Παρόλα αυτά με την ταινία του «Μέχρι να σε βρω» (αγγλικός τίτλος «Mother and child», δηλαδή «Μητέρα και παιδί») καταφέρνει να κάνει μια ταινία από την πλευρά των γυναικών. Βροντοφωνάζει σχεδόν πως η ζωή είναι γυναίκα, τοποθετώντας το δεύτερο φύλο στη θέση που του αξίζει.
Η Κάρεν, η Ελίζαμπεθ και η Λούσι είναι οι τρεις ηρωίδες της ταινίας. Τρεις γυναίκες που η κάθε μία από αυτές ζει το προσωπικό της δράμα. Κοινός παρονομαστής του δράματος είναι η μητρότητα και η υιοθεσία. Η Κάρεν γέννησε στα 14 της και η μητέρα της την πίεσε να δώσει το παιδί της για υιοθεσία. Σήμερα έχοντας ξεπεράσει τα 50 ζει μέσα στις τύψεις και καθημερινά γράφει γράμματα στην κόρη της που δε γνώρισε ποτέ. Το τραύμα που κουβαλά μέσα της την έχει κάνει παράξενη κι απότομη απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Η Ελίζαμπεθ στα 37 της, δε γνώρισε τους πραγματικούς της γονείς της επειδή μόλις γεννήθηκε δόθηκε για υιοθεσία. Αυτό την έχει σκληρή, σχεδόν κυνική που ζει μόνο για την καριέρα της –είναι επιτυχημένη δικηγόρος- και έχοντας εφήμερες σεξουαλικές σχέσεις. Μένει έγκυος και αποφασίζει να κρατήσει το παιδί. Στην πορεία αντιλαμβανόμαστε πως η Ελίζαμπεθ είναι η κόρη της Κάρεν. Η Λούσι, παντρεμένη, δεν μπορεί να κάνει παιδιά και αποφασίζει μαζί με το σύζυγό της να υιοθετήσουν. Μέσα από μια κοινωνική υπηρεσία αναζητούν μέλλουσα μητέρα η οποία είναι διατεθειμένη να δώσει το παιδί της. Στην πορεία ο σύζυγός της μετανιώνει και η Λούσι αποφασίζει να προχωρήσει μόνη της στην υιοθεσία. Οι ζωές αυτών των τριών γυναικών θα συνδεθούν αν και οι ίδιες δε το γνωρίζουν. Το παρελθόν θα έρθει αμείλικτο να ζητήσει το λογαριασμό. Η Κάρεν θα αναζητήσει τη χαμένη της κόρη, η Ελίζαμπεθ θα αναζητήσει τη χαμένη της μητέρα, η Λούσι θα αναγκαστεί να υιοθετήσει κάποιο άλλο παιδί αφού η 20χρονη μητέρα που επρόκειτο να δώσει το δικό της άλλαξε γνώμη μόλις γέννησε. Στο φινάλε η Κάρεν, η Ελίζαμπεθ και η Λούσι θα «συναντηθούν» μέσα από ένα παιδί που θα γεννηθεί και θα αποτελέσει τον κοινό τους τόπο.
Ο Ροντρίγκεζ είναι συγκινητικός, βαθιά ανθρώπινος. Δοξάζει τη δύναμη της μητρότητας είτε φυσικής είτε διά μέσου της υιοθεσίας. Οι ηρωίδες του είναι εντελώς διαφορετικές αλλά η κάθε μία από τη πλευρά της παλεύει με τον τρόπο της για τη ζωή της. Σκηνοθετεί με τρυφερότητα ένα θέμα που μόνον έτσι αντιμετωπίζεται. Αφήνει την ιστορία του να κυλίσει χωρίς να εκβιάζει συναισθήματα. Άλλωστε αυτά έρχονται από μόνα τους μέσα από την αγάπη, τον πόνο, την αναζήτηση της ρίζας. Τελικά είναι μια ταινία που στον πυρήνα της βρίσκεται η αγάπη είτε ως προσφορά είτε ως αποδοχή. Μια ταινία που μέσα από το δραματικό της χαρακτήρα μας κάνει να πιστεύουμε στους ανθρώπους καθώς πέρα από βαθιά συγκινητική είναι και απολύτως ελπιδοφόρα.
Η Ανέτ Μπένινγκ (Κάρεν) και η Ναόμι Γουότς (Ελίζαμπεθ) γοητεύουν με τις μεστές ερμηνείες τους. Για την πρώτη μάλιστα η Σκριν Ντέιλι έγραψε πως «δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της». Πρωταγωνιστούν ακόμη, και είναι εξαιρετικοί, η Κέρι Ουάσινγκτον (Λούσι), ο Σάμιουελ Τζάκσον και ο Τζίμι Σμιτς.
Ο συνάδελφος της Νιου Γιορκ Ομπσέρβερ έγραψε σχετικά με το «Μέχρι να σε βρω» πως είναι η ταινία που τον έκανε να ξαναπιστέψει στις ταινίες. Εγώ θα γράψω πως είναι η ταινία που με έκανε να ξαναπιστέψω στους ανθρώπους. Έστω και προσωρινά!
Η Κάρεν, η Ελίζαμπεθ και η Λούσι είναι οι τρεις ηρωίδες της ταινίας. Τρεις γυναίκες που η κάθε μία από αυτές ζει το προσωπικό της δράμα. Κοινός παρονομαστής του δράματος είναι η μητρότητα και η υιοθεσία. Η Κάρεν γέννησε στα 14 της και η μητέρα της την πίεσε να δώσει το παιδί της για υιοθεσία. Σήμερα έχοντας ξεπεράσει τα 50 ζει μέσα στις τύψεις και καθημερινά γράφει γράμματα στην κόρη της που δε γνώρισε ποτέ. Το τραύμα που κουβαλά μέσα της την έχει κάνει παράξενη κι απότομη απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Η Ελίζαμπεθ στα 37 της, δε γνώρισε τους πραγματικούς της γονείς της επειδή μόλις γεννήθηκε δόθηκε για υιοθεσία. Αυτό την έχει σκληρή, σχεδόν κυνική που ζει μόνο για την καριέρα της –είναι επιτυχημένη δικηγόρος- και έχοντας εφήμερες σεξουαλικές σχέσεις. Μένει έγκυος και αποφασίζει να κρατήσει το παιδί. Στην πορεία αντιλαμβανόμαστε πως η Ελίζαμπεθ είναι η κόρη της Κάρεν. Η Λούσι, παντρεμένη, δεν μπορεί να κάνει παιδιά και αποφασίζει μαζί με το σύζυγό της να υιοθετήσουν. Μέσα από μια κοινωνική υπηρεσία αναζητούν μέλλουσα μητέρα η οποία είναι διατεθειμένη να δώσει το παιδί της. Στην πορεία ο σύζυγός της μετανιώνει και η Λούσι αποφασίζει να προχωρήσει μόνη της στην υιοθεσία. Οι ζωές αυτών των τριών γυναικών θα συνδεθούν αν και οι ίδιες δε το γνωρίζουν. Το παρελθόν θα έρθει αμείλικτο να ζητήσει το λογαριασμό. Η Κάρεν θα αναζητήσει τη χαμένη της κόρη, η Ελίζαμπεθ θα αναζητήσει τη χαμένη της μητέρα, η Λούσι θα αναγκαστεί να υιοθετήσει κάποιο άλλο παιδί αφού η 20χρονη μητέρα που επρόκειτο να δώσει το δικό της άλλαξε γνώμη μόλις γέννησε. Στο φινάλε η Κάρεν, η Ελίζαμπεθ και η Λούσι θα «συναντηθούν» μέσα από ένα παιδί που θα γεννηθεί και θα αποτελέσει τον κοινό τους τόπο.
Ο Ροντρίγκεζ είναι συγκινητικός, βαθιά ανθρώπινος. Δοξάζει τη δύναμη της μητρότητας είτε φυσικής είτε διά μέσου της υιοθεσίας. Οι ηρωίδες του είναι εντελώς διαφορετικές αλλά η κάθε μία από τη πλευρά της παλεύει με τον τρόπο της για τη ζωή της. Σκηνοθετεί με τρυφερότητα ένα θέμα που μόνον έτσι αντιμετωπίζεται. Αφήνει την ιστορία του να κυλίσει χωρίς να εκβιάζει συναισθήματα. Άλλωστε αυτά έρχονται από μόνα τους μέσα από την αγάπη, τον πόνο, την αναζήτηση της ρίζας. Τελικά είναι μια ταινία που στον πυρήνα της βρίσκεται η αγάπη είτε ως προσφορά είτε ως αποδοχή. Μια ταινία που μέσα από το δραματικό της χαρακτήρα μας κάνει να πιστεύουμε στους ανθρώπους καθώς πέρα από βαθιά συγκινητική είναι και απολύτως ελπιδοφόρα.
Η Ανέτ Μπένινγκ (Κάρεν) και η Ναόμι Γουότς (Ελίζαμπεθ) γοητεύουν με τις μεστές ερμηνείες τους. Για την πρώτη μάλιστα η Σκριν Ντέιλι έγραψε πως «δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της». Πρωταγωνιστούν ακόμη, και είναι εξαιρετικοί, η Κέρι Ουάσινγκτον (Λούσι), ο Σάμιουελ Τζάκσον και ο Τζίμι Σμιτς.
Ο συνάδελφος της Νιου Γιορκ Ομπσέρβερ έγραψε σχετικά με το «Μέχρι να σε βρω» πως είναι η ταινία που τον έκανε να ξαναπιστέψει στις ταινίες. Εγώ θα γράψω πως είναι η ταινία που με έκανε να ξαναπιστέψω στους ανθρώπους. Έστω και προσωρινά!
