Του Δημήτρη Δανίκα
Ποια είναι η δική μας ζωή; Οπως του άλλου.. Και του άλλου, όπως του παράλλου. Οπως όλου του κόσμου. Μια απίστευτη ομοιομορφία κατακλύζει το ανθρώπινο Σύμπαν. Τόσοι μα τόσοι πολλοί. Και όμως είμαστε ίδιοι σαν δισεκατομμύρια σταγόνες νερό στον ίδιο ωκεανό. Ιδιες ανασφάλειες. Ιδιες επιθυμίες. Πάνω κάτω ίδια διαμερίσματα. Πάνω κάττω ίδια αυτοκίνητα.
Πάνω κάτω ίδια διατροφή. Ο ίδιος κύκλος ζωής. Μια θέση στο Δημόσιο. Μια προίκα. Μια κληρονομιά. Ενα εξοχικό. Ενα ζευγάρι παντόφλες. Ο φραπές. Η πρέφα. Η μπιρίμπα. Η μπάλα. Απίστευτη ομοιομορφία. Απίστευτη πλήξη. Απροσμέτρητη βαρεμάρα. Τα ίδια και τα ίδια. Οπως Ιδια κανάλια.. Ιδια κουβεντούλα. Ιδια γκρίνια. Ιδια ρούχα. Οπως με την Πολιτική. Πάνω κάτω τους ίδιους ψηφίζουμε. Τους ίδιους βρίζουμε. Τα ίδια κόμματα μουντζώνουμε. Και φτου από την αρχή. Εγκλωβισμένοι στην ίδια λογική. Στην ίδια προσωπική φυλακή. Στο ίδιο μαντρί. Ατολμοι στην προσωπική μας αλλαγή. Τρομοκρατημένοι στην ιδέα να ρισκάρουμε. Αναποφάσιστοι τις ευθύνες μας να πάρουμε. Παράλυτοι στην σκέψη μιας στοιχειώδους αυτοκριτικής να κάνουμε.
Ε πέστε μου, στον θεό που πιστεύετε: είναι ζωή αυτή;
Ενας αριθμός πιστωτικής κάρτας. Ασφαλιστικού οργανισμού. Αστυνομικής ταυτότητας. Φορολογικού Μητρώου. Αυτό είμαστε. Χωρίς προσωπικότητα. Χωρίς βούληση. Χωρίς αυτογνωσία. Προβλέψιμοι. Αναλώσιμοι. Νεκροζώντανοι. Μας ταίζουν κάλπικες υποσχέσεις. Μας χοντραίνουν με πλαστικά όνειρα. Και μας σφάζουν το Πάσχα. Οπως τα πρόβατα. Μπεεεεεε!Α
